Didgeridoo

Didgeriwatte…? Didgeridoo: een door termieten uitgehold blaasinstrument van minstens een meter lang, dat middels spierversterking kan bijdragen aan de behandeling van slaapapneu.

Al tijdens de bachelor geneeskunde leer je over therapieontrouw. Dit kan bewust of onbewust gebeuren. Onbewuste vormen van therapieontrouw vind ik persoonlijk het interessants. Naast simpelweg vergeten om een waslijst aan pillen te slikken, kunnen er ook andere redenen zijn voor onbewuste therapieontrouw.

Een trieste – en tevens een tikkeltje hilarische – casus uit ons onderwijs betrof de tekst ‘driemaal schudden voor gebruik’ op de verpakking van oogdruppels. De patiënt schudde na het lezen van de tekst keurig drie keer, met zijn hóófd, alvorens de ongeschudde oogdruppels in het aangedane oog te druppelen.

Ook kan ik me een schizofrene patiënte herinneren. Vanwege haar psychose dacht ze zwanger te zijn, waarom ze weigerde haar antipsychotica in te nemen. Zoals te verwachten, werd haar zwangerschapswaan hier helaas niet door getemperd. Wederom een triest verhaal.

We denken bij therapieontrouw snel aan medicatie, maar tijdens mijn coschap huisartsgeneeskunde leerde ik dat leefstijladviezen minstens net zo vaak niet worden opgevolgd. Zo had ik een patiënte die ik vanwege haar pijnklachten adviseerde om haar rompspieren te trainen, bijvoorbeeld middels planking. Kijkend naar haar ernstige adipositas, vroeg ik me af of dit technisch gezien wel mogelijk zou zijn. Misschien kon ik voor deze dame beter een alternatieve spieroefening opzoeken. Of misschien konden we haar adipositas bespreken. Ik had mijn zin echter nog niet afgemaakt, toen mevrouw me vol enthousiasme liet weten dat ze ermee aan de slag ging. Voor ik het wist had ze de deur van m’n spreekkamer al gevonden.

Voor een deel ligt therapieontrouw dus aan onwil dan wel onkunde van de patiënt. Maar de gepersonaliseerde keuze voor een advies en daarbij de uitleg ervan spelen uiteraard een grote rol. Sommige artsen bij wie ik meeliep tijdens mijn coschappen hielden zich enkel aan de richtlijn en vermeden een beleid met iets meer creativiteit. Zelf denk ik dat het geen kwaad kan om – mede om de therapietrouw te verhogen – vaker out of the box te denken.

Met andere woorden: mochten de MRA en de CPAP beide niet benut worden door die ene slaapapneupatiënt, misschien is een lesje didgeridoo dan nog niet eens zo’n gek idee.