De witte jas heeft verschillende maten

‘Neemt initiatief en is assertief’, de vijf woorden schitteren mij tegemoet vanaf mijn beoordelingsformulier. Dit is wat je moet zijn als coassistent en ik ben in de afgelopen anderhalve maand niet te licht bevonden. Maar of het mij als persoon nou omschrijft… Als je mijn moeder zou vragen welke eigenschappen mijn persoonlijkheid kleuren – ze kent me goed – zou ze niet als eerste met bovenstaande op de proppen komen.

Wanneer je in korte tijd veel moet leren is het belangrijk om jezelf in het diepe te durven gooien. Ook al heb je koudwatervrees of het idee dat je met de vlinderslag nog steeds niet uit de voeten kunt: zwemmen leer je niet vanaf de kant. Om dit te kunnen, zijn verschillende eigenschappen nodig: je moet initiatief durven nemen, assertief zijn op het moment dat je bijna naar achter geschoven wordt en je moet durven. En ook als je je kwetsbaar voelt, moet je om feedback vragen. Maar wat als je je in deze beschrijving helemaal niet herkent? Moet je dan proppen tot je erin past?

Ik hoorde een tijd terug van een arts dat ze vond dat alle coassistenten de laatste tijd zoveel op elkaar lijken. Een kwalijke zaak lijkt mij, want als we allemaal op elkaar zijn gaan lijken, betekent het dat we allemaal minder op onszelf zijn gaan lijken.

Misschien is dit wat overdreven geformuleerd, maar ik denk dat het belangrijk is ons niet alleen maar te focussen op de paar belangrijke punten die je een goede coassistent maken, maar meer te focussen op de eigenschappen van je persoonlijkheid die je straks een goede arts maken. Niet alleen initiatiefrijk, soms ook afwachtend. Niet alleen lief, soms ook streng. Niet alleen volgens de protocollen, soms ook buiten de lijnen.

We hoeven niet allemaal in dezelfde witte jas te passen, gelukkig zijn er verschillende maten.