De vrouw van de cardioloog
34 reactiesRuime tijd geleden stond ik in een niet nader te noemen ziekenhuis als coassistent op de Spoedeisende Hulp. Bij de term ‘corona’ dacht men destijds nog aan een zomers biertje, maar ook toen al was het razend druk op de SEH. De wachtkamer zat doorgaans propvol, en patiënten met minder dringende problemen moesten niet zelden een uur of vier wachten tot ze geholpen werden.
Aan het einde van zo’n drukke middag riep de SEH-coördinator (een gespecialiseerd verpleegkundige) het team van basisartsen en verpleegkundigen bij elkaar voor een mededeling. ‘Er komt hier zo meteen een mevrouw H., ingestuurd met buikpijn, en dat is de vrouw van de cardioloog. Dus ik wil dat die straks als eerste gezien wordt. Ik weet dat het eigenlijk niet kan, maar ik heb geen zin in gezeur, dus we doen het tóch’, zei hij op een toon alsof hij een dappere verzetsdaad aankondigde. Om me heen zag ik enkele verpleegkundigen begrijpend knikken. ‘Gaat iedereen akkoord?’ Ik wist niet wat ik moest doen. Ik stond net een week als onervaren coassistent op de spoed, niemand van het (grote) team had iets aan te merken op deze beslissing, en de SEH-coördinator had zichzelf al ingedekt door te zeggen dat hij wel wist dat het eigenlijk niet kon. Dus ik zei niks.
Laat ik vooropstellen dat ik niet denk dat er een gevaarlijke situatie is ontstaan door deze voortrekkerij. Spoedeisende Hulpen in Nederland werken met een triagesysteem, wat inhoudt dat patiënten zorgvuldig worden beoordeeld op de urgentie van hun klachten. Treat first what kills first – de zieksten worden als eerste geholpen. Dit triagesysteem werd ook gehandhaafd bij de vrouw van de cardioloog: als er een ambulance met gillende sirenes was binnengereden, dan waren we natuurlijk eerst naar die patiënt gegaan. Maar binnen haar urgentieklasse werd mevrouw H. wel degelijk naar het begin van de wachtlijst verplaatst. Ik vind dat schandalig en zeer kwalijk tegenover de andere patiënten in de wachtkamer, die al uren pijn zaten te lijden met een gebroken arm of een niersteen.
Ik zou geen blog schrijven over deze situatie als ik zou denken dat het een geïsoleerd incident was. Ik ben weleens individueel wangedrag tegengekomen tijdens mijn coschappen – onbewust, maar daardoor niet minder schadelijk. Dat heb ik destijds intern aangekaart, waarop een verrassend open gesprek volgde. Het gevolg was dat de betreffende arts zich bewust werd van zijn gedrag en ik niet meer rondliep met een schuldgevoel omdat ik mijn mond had gehouden. In dit geval vermoed ik echter een bredere tendens. Ten eerste omdat het gehele team klakkeloos akkoord ging met de beslissing om mevrouw H. voorrang te geven, en ten tweede omdat ik wel vaker subtielere vormen van positieve discriminatie jegens artsen heb meegemaakt. Een arts die op het spreekuur komt, wordt bijvoorbeeld vaak niet eerst gezien door de coassistent, maar direct door de arts-assistent of specialist. Of een behandelend arts pleegt net dat extra belletje met een academische expert voor zijn patiënt als die tevens een vooraanstaand specialist is. Het gebeurt lang niet bij elke behandelaar en bij elke arts-patiënt, maar wel zo vaak dat het mij is opgevallen als patroon.
Behandel alle patiënten als gelijken. Daarover zegt de artseneed niets, maar artikel 1 van de Grondwet wel. ‘Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.’ Dus ook niet op grond van het beroep van je echtgenoot. Dan rest de vraag waarom dit gebeurd is. Kwam het voort uit angst? Was de betreffende cardioloog een bullebak van wie het team verwachtte dat hij in woede zou ontsteken als zijn vrouw geen voorkeursbehandeling zou krijgen? Of verwachtte de SEH-coördinator dat mevrouw H. bij een lange wachttijd een slechte review online ging zetten over het ziekenhuis waar haar eigen man werkte? Ik vermoed dat de echte reden nog triester is: de medische wereld is zo gewend aan het opkijken naar artsen, dat de reflexmatige voorkeursbehandeling die we ze geven schouderophalend geaccepteerd wordt.
Lees meer van Linda
Jurriën Wind
huisarts, Wijk en Aalburg
Ben het helemaal eens met het laatste commentaar van Mitchell Windsma: de bal wordt herhaaldelijk in MC-blogs niet gespeeld, maar wel de man of vrouw die inbrengt. Waarom is dat?
Opmerkelijk in dit verhaal vind ik dat nog niemand is ingegaan op de o...pmerking 'ik heb geen zin in gezeur' (door SEH-coördinator), want daar zit m.i. de crux van dit hele stuk. Mijn vermoeden zegt dan: die SEH-coördinator heeft angst? Angst voor wie of voor wat is dan de vraag....!?
Mitchell Windsma
Arts en docent, Groningen
@Colon
In het kader van openheid, nu mijn volledige naam. Dat maakt de zoektocht wat makkelijker en zo ben ik goed te vinden via Google.
Enfin, mijn vorige reactie was weinig genuanceerd. Meer het equivalent van met een gestrekt been de blogsfee...r invliegen. Dat had ik fraaier kunnen doen.
Punt blijft, de verzameling Reacties onder deze blog leest voor mij niet als een open discussie. Daarvoor wordt er teveel op de vrouw, de schrijfster, gespeeld. Ik kan me daar ongelooflijk over opwinden. Er wordt niets anders mee bereikt dan een drempel opwerpen voor de schrijfster opnieuw haar visie te delen. En dat is een gemis. Ik zie dit vaker gebeuren onder blogs op Medisch Contact. Waar komt die behoefte vandaan? Oneens zijn is prima, maar waarom wordt zo vaak de auteur gediskwalificeerd op basis van leeftijd/ervaring/wat dan ook (dus bijvoorbeeld naïef noemen).
A. Colon
Neuroloog, Budel-Dorplein
@ Mitchell: Heerlijk als er een open debat is. Linda start iets op en dat is goed. Roomscher dan de paus is vervolgens met wat argumenten omkleed. En open voor discussie. Die ik met interesse volg. Is uw reactie hierop (een persoonlijke aanval en ver...wijten) " het beste wat je kunt inbrengen"? Zoekend via google op Mitchell en Groningen kom ik geen artsen tegen. Noch medisch geschoolde docenten. Kunt u, om uw verwijt aan Tom niet een pot-verwijt-de-ketel argument te laten worden, iets meer helderheid geven over wie u bent?
Ton
AIOS Ouderengeneeskunde
Ik reageer niet vaak maar ik voel de drang nu toch zodanig dat ik het maar eens doe.
Ten eerste: kunnen we het er over eens zijn dat de wereld grijs is en niet zwart-wit?
Ik vind het geen probleem om een “collega” voor te trekken, of om dat te ...zien gebeuren. Als het maar niet leidt tot slechtere zorg voor anderen, ook in bredere zin. Ik vind dit echter een voorbeeld waar je inderdaad terecht een cultuur aan kunt spreken met als doel het te verbeteren. Het is toch niet netjes als een andere dame met buikpijn, die er wellicht al 2 uur zit, nu nog een uur moet wachten!? Dat lijkt me van de zotte.
Daarentegen kan ik het principe wel begrijpen. Immers verft een schilder ook zijn eigen huis gratis en maakt een automonteur minder kosten aan zijn eigen wagen. Als professional mag je toch wel profiteren van je eigen expertise. Dat geldt dan ook voor het milieu dat in je voordeel zou kunnen werken. Geen probleem lijkt me, als het maar moreel zuiver blijft.
Ik heb eens genoten van mijn wittejas privilege om snel tussendoor mijn röntgendiagnostiek uit te laten voeren ipv langer wachten. Daarbij had ik ook direct zicht op de uitslag in de meest gedetailleerde vorm ipv een korte samenvatting vd arts.
Kortom: De wereld is grijs, maar houdt het moreel netjes.
Het volgende punt is voor Linda.
Blijf lekker jezelf. Doe wat goed voelt en verander niet door de massa aan reacties die je berichten te overdrijven of niet. Blijf je collega’s en de zorg scherp houden met deze observaties en houdt het vast.
Ik vindt het een verdrietige tendens dat deze eigenschap (de scherpzinnige kritische blik) vaak lijkt af te zwakken met leeftijd en ervaring. De oudere collega zou eens vaker naar jonge klaren moeten luisteren. Soms kunnen zij meer leren van de jongere generatie dan andersom.
Jurriën Wind
huisarts, Wijk en Aalburg
Helemaal eens met commentaar van Evelien Terstappen!
Evelien Terstappen
Aios Anesthesiologie
Beste Linda,
Je columns weten elke keer weer beroering te veroorzaken, en dat bedoel ik als een compliment! Liever jeugdige naïviteit dan die starre betweterigheid. Het feit dat je een paar pittige “ad hominem” te pakken hebt, zegt vooral wat over... de desbetreffende specialist. Ik wil je daarom vooral een hart onder de riem steken dat je door dit soort reacties niet opeens “braaf in de rij” gaat mee lopen, maar dat je kritische blik (en scherpe pen!) vast blijft houden.
Binnen de anesthesiologie leren we dat je als team alleen maar kan functioneren en elkaar voor fouten kan behoeden als er ruimte is voor een “speak up”. Kennelijk heeft niet iedereen dat hier nog begrepen.
Succes!
Atta van Westreenen
Arts, Tilburg
Beste Linda,
Denk dat er al veel is gezegd en geschreven. Denk ook vooral echter dat het erom draait dat binnen elke beroepsgroep (wij niet uitgezonderd), wordt gezorgd voor de zijnen.
Als werknemer in de zorg heb je een zeer asymmetrische posit...ie, waarin je veel rotzooi te verdragen hebt uit alle hoeken en kieren, of die nu verzekeraar, patiënt, tucht of anderszins heten. Daarbij heb je vaak een rooster wat niet zelden veel andere dingen in de weg zit. Dit hebben we er echter allemaal voor over, omdat het zo'n mooi vak is. Daarnaast zit er één voordeel aan, wat slechts sporadisch te gelde wordt gemaakt: als je zelf (of een van de jouwen) gezien moet, ja, dan mag je voor. Dat lijkt me juist erg wenselijk, vooropgesteld dat het -zoals je zelf ook aanstipt- acutere zaken niet in de weg zit.
Mitchell
Arts en docent, Groningen
Linda, dank dat je de moeite hebt genomen deze observatie op te schrijven. Juist jonge (bijna) dokters als jij verdienen een stem. Van die frisse blik kunnen we veel leren. Laat je niet gek maken door de kinderachtige reacties onder jouw stuk. Blijf ...nieuwsgierig en blijf observeren. En blijf daar vooral over schrijven!
Zoals je kunt lezen in de reacties is de oude garde vergeten kritisch naar zichzelf te kijken. Je hebt blijkbaar een pijnlijk punt aangesneden, want ze vallen je op de persoon aan. 'Naïef en vromer dan de paus', is dat het beste wat jullie konden inbrengen? Wellicht wordt het eens tijd om naar de collega's ’onder je' te luisteren met een open geest. In mijn ervaring niet het sterkste punt van de meeste gevestigde specialisten. Wellicht leren jullie er nog wat van. Erg bijdragend aan een veilige (leer)omgeving en een open klimaat is dit niet.
Ik zie in de reacties geen betere argumentatie dan 'zij doen het, dus wij ook’. Dat snijdt natuurlijk geen hout. Mijn ouders vroegen mij vroeger al: "als een ander in de sloot springt, spring jij dan ook?" Die boodschap was voor een zesjarige duidelijk genoeg. Ik wil nog wel enige nuance plaatsen bij de opmerking dat een familielid van de cardioloog een grotere kans heeft op ernstige pathologie. In mijn ervaring is de kennis van het abdomen van een cardioloog niet veel beter dan die van een aannemer, dus dat betwijfel ik.
En Tom, AIOS anesthesie, normaal wil ik niemand persoonlijk afvallen, maar voor jou maak ik graag een uitzondering: ga jij je eens diep schamen, lafaard. Online een coassistent beleren dat zij niet haar mond open durfde te doen te midden van de gehele SEH ploeg, kom op zeg. Voelde zeker fijn om dit anoniem vanachter je computer op te schrijven? Ik ben onder de indruk van jouw eigen moed. Jouw grammatica getuigT in ieder geval van weinig inzicht.
B Kooistra
Specialist Ouderengeneeskunde, Almere
Genoeg denk over de voorrang. Maar nu nog een ander pijnpuntje uit de column: de specialist die het “vernederende”????? onderzoek door de coassistent “bespaard” wordt. Vele keren gezien. Tja die co moet het vak maar leren op het klootjesvolk, wel ee...n gemiste kans om de complexe leerzame en interessante pathologie bij de kostbare collega te ervaren. Hoe moeten we leren de collega te behandelen, een gebied met alom erkende valkuilen, van misplaatst ontzag tot overdiagnostiek, als we niet op een collega mogen oefenen?
E. Denie
Huisarts
Beste Linda. Je hebt je duidelijk heel boos gemaakt die dag en niemand kan ontkennen dat je een punt hebt over de gang van zaken van die dag.
Maar ‘positieve discriminatie jegens artsen’ waar je je ook boos over maakt, daar wil ik nog wel wat op n...uanceren.
De kans dat de hulpvraag van gemiddelde patiënt ‘Janssen uit de Kerkstraat’ ernstige pathologie betreft is vele malen groter wanneer patiënt Janssen bedrijfsarts of orthopeed is dan wanneer hij aannemer is.
Ik denk aan de uroloog die me na een lange nachtdienst vriendelijk opbelde omdat ze dacht dat ze diabetes had. Ik: “Waarom denkt u daaraan?” Zij: “Omdat ik net een glucose prikte van 28.” Ik “Ah.”
Ik denk ook aan mijn zoon (9 maanden) die ik een keer van de crèche ophaalde, hangerig en met petechieën op zijn beentjes. Wat ik gedaan heb? De kinderarts bellen om te vragen of ze mijn baby wilde nakijken. En dat deed ze. Niet om mij een reflexmatige voorkeursbehandeling te geven, maar omdat ze een welwillende collega is en de behandelaar van een bezorgde moeder.
J. Martis
HAIO, De Bilt
@Nancy, prima dat je oneens bent met de stelling van Linda. Maar het is ongepast om de waarheid van het verhaal in twijfel te brengen, dat is een zwaktebod van jouw kant.
Tevens is jouw voorbeeld niet hetzelfde als bij Linda. Die aardige internist... liet de schoonmaakster niet voor zijn andere patienten gaan, maar juist nadat hij iedereen al had gezien.
Nancy
Verpleegkundig specialist, Amsterdam
Als ik eerlijk mag zijn, geloof ik je verhaaltje niet dat het hoofd het hele SEH team bij elkaar roept voor zo'n mededeling: artsen, verpleegkundigen en zelfs co-assistenten.
Het had veel makkelijker gekund.
Dus probeer je verhalen niet smeuïger t...e maken dan ze zijn om je punt te maken.
Mijn ervaring is dat dit los staat van "artsen", ook voor de ICT'er of zijn familie wordt patiënt extra gezien. De schoonmaakster van onze afdeling was bezorgd over een klacht, ze werd door een aardige internist buiten zijn spreekuur om gezien.
Dit speelt in alle sectoren. Dat wil niet zeggen dat het dan goed is, maar laten we de zaken niet overdrijven, het gebeurt maar zelden (1 op de 10.000 patiënt contacten ??)
I Veening
Huisarts, Amsterdam
Dank voor je column Linda, ik ben het helemaal met je eens. Een zorgvuldige triage omdat haar echtgenoot er als arts al over nagedacht heeft is passend. Een bijeenkomst zoals jij deze voorstelt niet. De reacties zijn van de categorie ' we hebben het... altijd zo gedaan' of ' elders doen ze het ook'. Geen sterk argument.
Enes Hajdarbegovic
algemeen betweter, Rotterdam
Eigenlijk gaat dit dus superdiep. Dit is misschien wel het grootste contemporaire filosofisch-ethische vraagstuk binnen geneeskunde sinds de uitwerking van de code zwart protocollen. Waar ligt de schade? In de medische delay van de patienten die moes...ten wachten op hun nehandeling of in de afbreuk van het imago van de zorg als onverbiddelijk eerlijk, rationeel, egalitair en zorgvuldig? De vergelijking met voorpiepen bij de kassa gaat natuurlijk niet op. Albert Heijn kassas zijn opgevoerde nivellerende, egaliserende machines. Er is volledige transparantie over wachttijd en urgentie en er is geen enkele voor de leken ondoorzichtige triage van bovenaf. Tenzij de vrouw van Albert zich in een blauwe uniform een weg door de rij baant natuurlijk.
Jurriën Wind
huisarts, Wijk en Aalburg
Stel de setting is anders: in de rij staand voor de kassa van de supermarkt word je gevraagd (gesommeerd?) iemand voor te laten, 'want zij is de vrouw van de filiaalhouder...!' Hoe zijn dan de reacties?
Nabil
Huisarts, Rotterdam
Lieve mensen,
Het is een constatering van een co-assistent die gelukkig nog nieuwsgierig is, en reflecteert op wat zij ziet. Is het raar dat de vrouw van de cardioloog voorrang krijgt? Ik denk het niet, het is menselijk waarmee ik niet wil zeggen ...dat andere mensen moeten wachten. Er is ook een groter belang, op populatie niveau en ook het ziekenhuisbedrijf heeft er belang bij dat de cardioloog zo snel mogelijk zijn poli zorgeloos kan doen omdat hij “zekerheid” heeft over zijn vrouw.
Martijn
Arts in opleiding
Zo, daar wordt je even door de gevestigde orde aangepakt! Met je jeugdige naïviteit en gebrek aan ervaring. En o wee je gebeente als je je stelling verdedigt. Superveilig leerklimaat! Echt een veilige omgeving waarin jij, als coassistent, het verschi...l had kunnen maken door nu eens een keer wél op je strepen te gaan staan. Of had je dan moeten vrezen voor je 'fast on track'?
Vraag me af of die zogenaamde 'gezonde en hechte cultuur' in het ziekenhuis voor elke laag geldt en of het personeel ook bij elkaar geroepen wordt voor de Vrouw Van De ICT'er. Ik heb zulks als basisarts op de SEH (helaas) nog niet mogen meemaken.
Enes Hajdarbegovic
algemeen betweter, Rotterdam
Jahoor Ton; de co-assistenten gaan, tegenover een hele eensgezinde afdeling, de misstanden in hun handelen aankaarten. Dat zou wel erg atypisch zijn. Iedere co-assistent doet er gedurende de werktijd alles aan zich niet een varken-in-Teheran te voele...n. De essentie blijft weer onaangeroerd. Waarom zijn specialistenechtgenotes zulke draken?
Het is maar een klein vriendendienstje om het SEH-consult soepel te laten verlopen want bij tegendeel volgt er thuis verwijten en een uitbrander voor de collega cardioloog. Ik zou hetzelfde gedaan hebben.
Tom
AIOS anesthesie
Ik vind het wel erg typisch met hoeveel 'passie' er nu online gereageerd wordt door jou Linda, maar dat je op het betreffende moment er geen woord over gerept hebt. Daar waar je echt een verschil had kunnen maken als het je daadwerkelijk zo aan je ha...rt ging... Dat familieleden en naasten van medici met enige voorrang behandeld worden zonder dat het ten kostte gaat van daadwerkelijke schade of realistische kans daar op aan andere patienten is totaal niet onrechtvaardig. Maar zoals anderen reeds gezegd hebben is een menselijk fenomeen dat in iedere laag van de samenleving voorkomt en ook bij kan dragen aan een gezonde en hechte cultuur binnen een ziekenhuis. Het is erg zwart-wit denken zoals je het benadert en getuigd van je gebrek aan ervaring zowel op persoonlijk als professioneel vlak.
JoJan Keuning
Internist n.p., Wageningen
Uit een ver verleden stamt het gewoonterecht, dat wie in het veen turf steekt zijn familie mag voorzien van een extra turfje.
Ik zou het door Linda geschetste probleem niet al te fundamentalistisch benaderen.
RS Ramdin
Praktijkhoudend huisarts, Den Haag
"Geen zin in gezeur" zegt al genoeg over de organisatiestructuur.
T.
Arts
Een stukje uit de originele tekst van EED VAN HIPOCRATES:
Ik zal hem, DIE DEZE KUNST AAN MIJ HEEFT ONDERWEZEN, beschouwen als een vader, hem laten delen in mijn levensonderhoud, en, als hij in schulden of nood zou geraken, hem op zijn verzoek steu...n verlenen. Zijn zonen zal ik gelijk stellen met mijn eigen broers; ik zal hun, als zij de wens daartoe te kennen geven, deze kunst leren zonder vergoeding en zonder schuldbewijs; tot mijn voorschriften, voordrachten en heel mijn verdere onderricht zal ik toegang geven aan mijn zonen, aan die van mijn leermeester en aan die leerlingen die zich bij mij hebben ingeschreven en gehouden zijn aan de medische wet; maar aan niemand anders.
Misschien uit dit (vergeten) perspectief te bekijken?
Cornelis Bruijninckx
chirurg n.p., Den Haag
Ik vind het heel dapper van je, Linda. En ik begrijp goed waarom je destijds je positie in deze niet kenbaar hebt gemaakt. Je bent later het geheel overdenkend in ethisch opzicht tot de enig juiste conclusie gekomen. Niks te dramatisch ingeschat. En ...inderdaad een heel andere situatie dan een poliklinische consult. Ga zo door!
Linda Jolink
geneeskundestudent
Ik zie dat ik het over het algemeen allemaal een stuk dramatischer heb ingeschat dan de gevestigde orde. Ik snap het ook best als je een bekende collega-arts even tussendoor laat komen op je poli. Maar ik denk dat de (oprechte) verontwaardiging over ...dit SEH-incident bij mij ontstond omdat er hier geen sprake was van een vriendendienst, maar van een cardioloog die niemand van het team kende maar wiens eega desondanks met veel ontzag ontzag als 'De Vrouw Van De Cardioloog' (zo werd het ook letterlijk gezegd: 'de' cardioloog, alsof het om de koning ging) werd aangekondigd voor wie ineens alles opzij moest worden gezet. Op mij kwam dat niet over als een vriendendienst, maar eerder als een hiërarchisch angstcultuurtje. Bovendien lijkt de spoedeisende hulp me geen geschikte plek om vriendjespolitiek te gaan bedrijven; kan wel zijn dat door de triage de veiligheid blijft gewaarborgd, maar patiënten komen daar echt niet voor niks. Misschien is de juiste vraag: een vriendendienst onder collega's is, ook onder medici, logisch en menselijk, maar is de grens van dat fenomeen nu niet wat te ver opgeschoven?
Jurriën Wind
huisarts, Wijk en Aalburg
Mooi stuk! Geeft goed een inkijkje 'in hoe het werkt....' De vraag is dan: 'zo werkt het, maar moet het ook zo werken?' Direct moet ik erbij denken aan de momentane toestand in Den Haag met de SEH-coördinator in de rol van premier, medewerkers die de... 'fractiediscipline' trouw (moeten) zijn en 'dappere' blogster Linda als 'rapporteur' Omtzigt. Boeiend de reacties die dan volgen uit het veld.
Albert
Coassistent, blogger, Groningen
Hoi Linda
Misschien is het bij mij ook "jeugdige naïviteit", maar ik ben het 100% eens met het punt dat je in dit blog maakt. Dat in een aantal artsen in de comments hier hun schouders bij ophalen en je idealisme als een zwakte zien, zegt denk ik ...een stuk meer over hen en de mate waarin deze gang van zake blijkbaar compleet geïnstitutionaliseerd is.
huisarts
huisarts, Utrecht
Mooie jeugdige naïviteit over hoe de wereld draait. Goed dat we daar af en toe aan herinnerd worden. Tot in de jaren zestig betaalden medici niet eens een ziektekosten verzekering. Voor collegas schreef je namelijk geen nota uit dus was dat ook niet ...nodig. Ongetwijfeld veel op de "whitecoat priviledge" aan te merken maar bij een beroepsgroep die zich uit de naad werkt anderen te redden lijkt me het toch wel verdedigbaar. Beter dan elkaar bonussen toeschuiven of miljonair te worden met handel bedrijven.
Enes Hajdarbegovic
algemeen betweter, Rotterdam
Gewoon een klein beetje whitecoat priviedge.
Charlotte
Anios chirurgie, Rotterdam
Beste Linda,
Aan de ene kant heb je zeker een punt en behalve dat het onder eventuele secundaire arbeidsvoorwaarden geschaald kan worden, denk ik bovenal dat de a priori kans op iets serieus hoger is. Dit omdat er al een arts tussen zit die dit tr...ieert. Artsen kweken een pluis/niet pluis gevoel en over het algemeen lossen veel artsen zoveel mogelijk zelf op. Toen ik op de huisartsenpost werkte was dit ook een reden om op te schalen. Puur omdat ze zelden "zomaar" bellen. Dus wat dat betreft denk ik dat er ook wat voor te zeggen is om ze voorrang te geven in de triage.
J.J.M. Kuijlen
Huisarts, Bergen op Zoom
Zo gaat het toch bijna in iedere beroepsgroep? Waarom zou het in het ziekenhuis niet mogen? Zolang er maar geen gezondheidsschade is voor anderen patiënten, toch?
Robert Es
MKA-chirurg, Bilthoven
Collega i.s.n Jolink, u merkt het bestaan van deze voorkeursregeling haarfijn op.
Het met gepaste voorrang “tussendoor” zien en beoordelen van (directe familieleden van) collegae is usance binnen broeder/zuster-schap van artsen (en vast personeel).... Je kan het zien als 1 van de “secundaire arbeidsvoorwaarden” van het werken in de gezondheidszorg in het algemeen en het ziekenhuis in het bijzonder.
Daar zit ook een klein addertje onder het gras. Mijn oude opleider was daar altijd benauwd voor: Omdat door zo’n voorkeursregeling, regelmatig van de “routine gang-van-zaken” mbt diagnostiek en behandeling wordt afgeweken. Daardoor kunnen gemakkelijker vergissingen en complicaties ontstaan. Ook ik heb me aan een dergelijke “misstap” bezondigd, door tussendoor de zoon van een collega te behandelen – gelukkig zonder blijvende consequenties.
Dus ja, Linda jij hebt wel gelijk maar in de praktijk is het o zo verleidelijk hier in mee te gaan, want wie weet heb je ooit van je collega een wederdienst nodig.
Linda Jolink
geneeskundestudent
Heb ik met veel zorg een zo genuanceerd mogelijke blog geschreven zodat leken hier niet van schrikken, krijg ik deze reacties... 'Jeugdige naïviteit' oké, maar 'roomscher dan de paus' vind ik een belediging, alsof ik dit tegen beter weten in opschrij...f om te scoren of zo. Ik vind voorrang geven bij een bouwbedrijf echt wel iets anders dan op een spoedeisende hulp. Volgens jullie geldt de voorkeurspositie voor alle zorgmedewerkers van een ziekenhuis, maar ik heb anders nog nooit meegemaakt dat de hele SEH bijeen werd geroepen om angstvallig 'de vrouw van de fysiotherapeut' of 'de zoon van de doktersassistente' aan te kondigen. Bovendien wordt er volgens mij weinig 'kostbare uitval' voorkomen door familie van specialisten korter te laten wachten. A. Colon, volgens u gaat spoed voor en 'alles daarna is arbitrair'; ik vraag me af of u dat nog steeds zou denken als men u eens wél vier uur in de wachtkamer had laten zitten met koliekpijn.
Floris Van den Brink
Cardioloog , Amsterdam
Ik sluit mijn aan bij collega Colon. Er spreekt een zeker jeugdige naïviteit uit de column. In sommige ziekenhuizen is de standaard dat zorgmedewerkers voorrang krijgen op consultatie en behandeling. Dit om kostbare uitval te voorkomen.
A. Colon
Neuroloog, Budel-Dorplein
Beste Linda,
Er bekruipt mij het gevoel dat je je roomscher opstelt dan de paus. Spoed is spoed en gaat dus voor. Hier ook. En zo hoort het. Alles daarna is arbitrair. In (vrijwel) iedere beroepsgroep krijgen (directe familieleden van) beroepsgeno...ten voorrang; wel eens een verbouwing pogen te regelen? Het is een algemeen en menselijk fenomeen. Zolang het geen schade toebrengt aan echte spoed praten we over een ongemak dat mijns inziens acceptabel is. Overigens geldt in mijn ervaring deze insteek niet alleen voor specialisten maar voor alle medewerkers uit het eigen huis.en directe familie waar betreffende medewerker mee komt. Misschien niet van de allerhoogste, heilige, verheven staat orde maar wel volgens de menselijke maat. En het maakt de interne samenwerking ook warmer en soepelere, wat alle patiënten dan weer ten goede komt.