Blogs
Blog

De vrijheid van het nietsdoen

Plaats een reactie

En toen lag alles stil. Ik bedoel echt stil. De noodtoestand was afgekondigd en je mocht alleen nog naar buiten met een officiële verklaring. Op straat waren er ineens zwarte Hummers en militaire politie, automatische wapens demonstratief in de hand. Ze controleerden mensen in auto’s en sloten wegen en parken af. Een ongeoorloofd uitje kon je nu een fikse boete en een veertiendaags verblijf in een officieel quarantainecentrum opleveren. Niet lang daarna kwamen de mensen in witte gaspakken, die met hogedrukspuiten de straten met een onbekende vloeistof besproeiden.

 

Roemenië is één van de landen waar het coronabeleid strenger is dan in de rest van Europa. Sinds 16 maart zijn de straten in Boekarest akelig leeg. Maar ook in Nederland zijn er ongekende restricties ingevoerd. Zo vond ik het bizar om de foto’s van een lege Dam te zien tijdens Dodenherdenking. En ook 75 jaar bevrijding kon niet zo uitbundig gevierd worden als men had gehoopt. Integendeel, van vrienden hoor ik dat ze deze periode van isolatie juist als een gebrek aan vrijheid ervaren.

 

Ik kan me er wel iets bij voorstellen.

 

Maar tijdens de (inmiddels twee maanden durende) isolatie is me wel iets opgevallen. Nu zoveel opties zijn weggestreept, is er een nieuwe soort vrijheid bijgekomen. Met zoveel extra tijd kun je bijvoorbeeld eindelijk eens dat stukje op de gitaar leren waar je nooit tijd voor had. Dat boek lezen dat maar stof zat te vergaren. Studeren (ahem), eindeloos Netflix kijken, brood leren bakken, ja: je bent vrij om te doen wat je wilt, juist nu je vrijheid zo beperkt is. En colleges via Google Meet zijn eigenlijk wel erg comfortabel zo, thuis op de bank!

 

Hier in Roemenië zijn co’s niet als vrijwilligers ingezet. Het is niet nodig geweest. We moesten vooral thuisblijven. Bij veel collega’s riep dat gevoelens van machteloosheid en zelfs nutteloosheid op. We zijn zo getraind om altijd te willen ingrijpen! Maar nu leren we ook de vergeten kunst van het nietsdoen. Of we het nu willen of niet.

 

In de Chinese filosofie[1] bestaat er een concept genaamd wuwei. Ik heb me laten vertellen dat het ongeveer hierop neerkomt: leren nietsdoen, of niet-te-doen, maar niet in de zin van lanterfanten. Ik vergelijk het graag met een (in mijn optiek) soortgelijke term in de geneeskunde: primum non nocere. Als (jonge) artsen zijn we geneigd om zoveel mogelijk te doen. Maar niet alles is ook goed voor de patiënt. Handelingen worden te vaak ritueel ingezet, om met Bert Keizer te spreken. Misschien leert nietsdoen ons vaker stil te staan bij dit beginsel. Misschien bevrijdt het ons wel een beetje van de rite.

Ja, we hebben veel van onze oude vertrouwde vrijheid en routine moeten opgeven. De normale overvloed aan keuzes is er niet meer. En al lijkt het een paradox, zoveel vrijheid heb ik in tijden niet gekend.

[1]                 Het Daoïsme om precies te zijn. Ik wil benadrukken dat ik absoluut geen pretentie heb dat ik er ook maar iets van begrijp, dus alvast mijn excuses aan beoefenaars als ik het hier verkeerd toepas.

lees ook

                

  • Liviu

    Liviu is geboren in Roemenië maar getogen in Nederland. Hij studeert nu geneeskunde in Boekarest. Voor Arts in Spe schrijft hij over zijn ervaringen aldaar en de naderende overstap van student – hij is zesdejaars – naar arts.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.