De mevrouw/dyspneu op kamer drie

De spoed ligt vol. Of ik de dyspneu op kamer drie weg wil werken zodat de gemiddelde ligduur afneemt. De 83-jarige vrouw op kamer drie kan geen volzinnen maken door de dyspneu en is snel afgeleid. Dit schiet niet op. Hetero-anamnestisch blijkt zij dezelfde klachten te hebben als een jaar geleden bij een exacerbatie COPD bij een pneumonie. Tractus anamnese met gesloten vragen en het lichamelijk onderzoek wijzen ook richting een pulmonale origine. Snel een X-thorax, lab, bloedkweken en een arterieel gas. Venflon prikken, ik gooi er één gift augmentin in, vernevelen met combivent en een bolus prednison. Prima, dit loopt.  Ondertussen heb ik de breukjes op kamer vier en vijf gezien, het ECG van de pijn op de borst op de cardiologie beoordeeld, geschouwd op de chirurgie en de DBC’s van de dag ingevoerd. Ik overleg met de longarts die toestemt in mijn beleid voor kamer drie. De apotheek zet de medicatie erin en de verpleegkundige heeft een plekje op de longgeneeskunde geregeld. Behandelbeperking activeren zoals voorheen. Overdracht in het systeem. Bellen. Bed naar boven en kamer drie is vrij. Volgende.

De spoed ligt vol. Op kamer drie ligt een 83-jarige dyspnoeische vrouw. Als ik het gordijn opzij schuif, trekken twee al gespannen schouders verder omhoog en openen twee angstige ogen zich. Sinds acht dagen is ze in toenemende mate kortademig, ze herkent dit van de ziekenhuisopname een jaar geleden. Haar hele leven zorgde ze voor anderen. De rol van patiënt, de urine-incontinentie bij het hoesten en het verlies van onafhankelijkheid was voor haar mensonterend. Ze hoopt al dagen dat het hoesten en de benauwdheid vanzelf weg zullen gaan, maar inmiddels is een kop koffie zetten al teveel gevraagd. Klaverjassen op dinsdag gaat niet meer.

Aan de manier waarop ze haar o’s vormt, is te horen dat ze oorspronkelijk uit het oosten van het land komt. Zestig jaar geleden ontmoette ze in de trein haar aanstaande echtgenoot en voor zijn baan verhuisden ze naar het noorden waar ze vijf kinderen kregen. Haar echtgenoot en een zoon heeft zij inmiddels begraven.

Haar ogen zoeken houvast in de mijne. Of  haar benauwdheid toe zal nemen, of ze hier aan zal overlijden, of ik ervoor zal zorgen dat ze niet zal lijden. Ze vertelt over het beeld op haar netvlies van haar overleden zoon, happend naar adem op zijn sterfbed. Ik luister, praat en leg een hand op haar schouder. Als ik het volledige verhaal duidelijk heb overleg ik met de longarts. Samen nemen we haar medicatie door en we ontdekken dat ze tramadol slikt zonder duidelijke reden. In overleg breiden we de behandelbeperking uit naar IC-min. Ik draag over aan de verpleegkundige van de longgeneeskunde en geef de kortademige mevrouw een hand.

Ondertussen zitten twee patiënten met een breukje al anderhalf uur in de wachtkamer. Ik moet al mijn administratie nog doen. Op de afdeling begint de man met pijn op de borst zich zorgen te maken omdat het zo lang duurt voordat de dokter langs komt. De familie van de overleden patiënt op de chirurgie weet niet waar ze aan toe zijn. Ik ben weer te laat voor het etentje met vrienden.

Welke dokter wil en kan ik zijn?