De feedbacktachycardie

Ook na twee jaar coschappen en ontelbare feedbackmomenten merk ik dat mijn hartslag toch wat stijgt wanneer een nieuw feedbackmoment aanbreekt. Ben ik assertief genoeg geweest? Klopt het beeld dat ik heb van mezelf wel? En nog wat gedachten in deze trant schieten in een split second door mijn hoofd.

Na twee weken meelopen met eenzelfde arts besluit ik haar een ‘korte prakrijkbeoordeling’ te vragen. Ik tover een moeilijk leesbaar formuliertje uit mijn tas en deze verdwijnt voor onbekende tijd in de hare. Waar ik onmiddellijke feedback soms al spannend vind, is uitgestelde feedback mogelijk nog erger. Na een week radiostilte besluit ik om de betreffende arts te contacteren over de status van dit formulier. Haar reactie: graag na het weekend nog eens vragen, want ze wil dit weekend gebruiken om goed haar gedachten over mijn functioneren op een rijtje te zetten. Enigszins geïrriteerd dat ik nog langer moet wachten, probeer ik vooral het positieve te zien. Ze neemt zo uitgebreid de tijd, dus daar komt vast waardevolle feedback uit naar voren.

Na een weekend wachten is dan eindelijk het moment daar dat ze me het formulier weer overhandigt. Na een snelle scan zie ik dat de beoordeling goed is. Tijd om verder te lezen en de feedbackpunten in me op te nemen. ‘Komt op tijd’ prijkt bovenaan het beknopte lijstje met positieve punten. Om positief te blijven: een uniek compliment.