De cocrisis

Dit coschap is erop of eronder. De eindstreep van de reguliere coschappen komt in zicht en voor mijn gevoel moet ik een keuze gaan maken. Welke kant ga ik op? Wat vind ik het leukste om te doen? Wat zie ik mezelf de komende veertig jaar doen? Hoe belangrijk vind ik mijn werk eigenlijk? Bij wie pas ik? En bovenal, wat past bij mij?

Voordat ik aan mijn coschap gynaecologie begon, dacht ik: dit gaat hem worden. Ik word gynaecoloog. Ik zei het nooit zo concreet, want ik wilde mijzelf toch nog een beetje indekken, maar dit specialisme had alles wat ik wilde. De acute zorg, de veelzijdigheid, de eigen regie, de populatie (feminisme ten top!) en de interessante, niet te ingewikkelde operaties. In de eerste weken had ik met een paar gynaecologen gesproken, die allemaal tot de conclusie kwamen: als je twijfelt tussen de gynaecologie en wat anders, kies dan dat andere.

Dat was de aanleiding voor mijn eerste diepe dal. Als de gynaecologen hun eigen vak al niet promoten, dan zal het op den duur echt tegenvallen. Dus ik moest wat anders gaan zoeken. Maar wat dan wel? Kies ik voor de chirurgie (want dat vond ik stiekem ook best leuk) ondanks het gefeut tijdens de aniosperiode (lees: ik vind zaal verschrikkelijk en je ziet geen ok van binnen). Daarbij, in opleiding komen is onvoorstelbaar moeilijk en de banenkans is ook verschrikkelijk. Word ik dan toch huisarts? Een prachtig beroep, maar als het spannend wordt, stuur je het in. Kaakchirurgie? Tijdens mijn wachttijd heb ik bij de kaakchirurgie gewerkt, maar om helemaal tandheelkunde te studeren, zie ik ook niet echt zitten.

Tijdens mijn avond- en nachtdiensten had ik weer een opleving. Die bevallingen zijn echt leuk en bijzonder! Dit zou ik wel willen blijven doen. En hoe bijzonder is een operatie doen met een baby als resultaat. Mijn dag kan niet meer stuk na zo’n begin. Ik kwam weer in een hoge piek terecht. Misschien was dit toch mijn roeping!

Maar het volgende dal liet niet lang op zich wachten. Tijdens een sectio benoemde een gynaecoloog het gezeur van een vaste baan krijgen. Dat je twaalf jaar gestudeerd hebt, gepromoveerd bent, en alsnog niet een vaste baan kunt krijgen. De onzekerheid, het steeds opnieuw moeten solliciteren, het uitzichtloze. Daar had ik dus echt geen trek in.

De weken vlogen voorbij en ik bleef maar op en neer gaan. Voors en tegens zijn tegen elkaar weggestreept. Het baanbrekende moment kwam halverwege de poli toen de gynaecoloog zei dat ze merkte dat ik ‘feeling’ had voor gynaecologie. Mijn hoogtepunt was bereikt. Ze vroeg me wat ik wilde worden als ik ‘later groot ben’. Ik benoemde dat ik op dit moment in een cocrisis verkeer. Ze luisterde naar mijn verhaal, gaf wat tips en zei uiteindelijk: ‘Weet je wat helpt?’ ‘Nee?’, zei ik hoopvol. ‘Een keuze maken. Dat lost alle problemen op.’ De cocrisis kwam ten einde, ik blijf even pieken (voor nu).