Blogs
Blog

De andere kant van de ambulance

6 reacties

Sinds twee maanden zag mijn wereld er anders uit. Ik heb vaarwel gezegd tegen mijn witte jas en mijn klompen. Ook tegen de dienstpieper van de spoed, de samenwerking met de specialisten en de hiërarchie van het ziekenhuis. Ik ben overgestapt van de tweede lijn naar de eerste lijn; ik ben huisarts in opleiding.

Wij kennen elkaar pas kort: de sterke, 85-jarige, gelovige, soms-iets-te-veel-port-drinkende, alleenstaande vrouw die bekend is met ritmestoornissen en ik. Haar consulten zijn op één hand te tellen. Recentelijk hebben we haar wenkbrauw gelijmd na een onhandige val van een gammele stoel. De keer erna spraken wij over haar kijk op de toekomst in haar huidige appartement. En vandaag zijn mijn opleider en ik bij haar omdat haar onderbenen dikker zijn geworden. Ook merken we dat zij minder goed volzinnen kan spreken dan vorige week. Na zorgvuldig lichamelijk onderzoek, waarbij ik mijn stethoscoop bijna kwijtraak in het hoogpolig tapijt, ontdekken we dat haar hart weer op hol is geslagen en dat zij daardoor decompenseert. Zij weet het ook, het is niet verstandig nu thuis te blijven. Mijn opleider belt de ambulance om haar naar het ziekenhuis te brengen. Ik meet nog een keer haar tensie met mijn nieuwe bloeddrukmeter, schrijf de overdracht en prik een infuus.

In de tijd dat we wachten schijnt de zon door het raam van haar appartement met uitzicht over de stad. De warmte van de zon in combinatie met de loeiende kachel veroorzaakt zweet op mijn rug en kleur op mijn wangen. Terwijl zij in haar gammele en geliefde stoel zit, dirigeert ze mij door haar slaapkamer. De tandenborstel moet mee, maar ook ondergoed, derde lade links achterin en dan wel het goede goed. De lekker zittende schoenen. En de sleutel niet vergeten! Van haar tas is het hengsel kapot, vinden ze dat niet erg in het ziekenhuis? En of ik nog de mevrouw van de kerk kan bellen, dan weten ze waar ze is. Ik bereid haar voor op wat komen gaat. De verstelbare brancard die zo binnen zal rijden en de stickers die op haar lijf zullen worden geplakt. Uit het raam kijkend zien we de gele auto aan komen rijden.

Even later rolt de brancard de lift in en trek ik de voordeur achter mij dicht. Dit is waar ik wil werken. Aan deze kant van de ambulance wil ik zijn, hier zie ik de mens.

  • Floor Kamphuis

    Met de woorden ‘dat beloof ik’ nog vers in het geheugen, schrijft Floor (pseudoniem) over haar ervaringen en bijkomende twijfels als huisarts in opleiding.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • GJ Bonte

    Neuroloog, Dalfsen

    En wat ik nog vergat te zeggen, wat mooi gezegd en geschreven weer... Ik voel me als "2e lijns dokter" ook zeker niet aangevallen!

  • GJ Bon te

    Neuroloog, Dalfsen

    Ook als medisch specialist kun je best af en toe je patiënten thuis opzoeken. In Stadskanaal leggen sommige neurologen samen met een fantastische arts ouderengeneeskunde met enige regelmaat thuisbezoeken af bij patiënten met een m. Parkinson of een d...ementie. Dat heb ik ook een paar keer gedaan, en inderdaad, dat is geweldig omdat je je patiënten in hun eigen habitat ziet. Daar word je echt veel wijzer van!

    Als waarnemer ben ik vaak te kort op een bepaalde plek om een langdurige band met patiënten op te bouwen, maar in één ziekenhuis heb ik eens een man met een mentale retardatie "thuis" opgezocht omdat hij panisch werd bij een gang naar het ziekenhuis. Het kostte veel tijd, en ik weet ook niet of hij er uiteindelijk veel mee opgeschoten is, maar het leverde mij heel veel op, vooral qua kennis en ervaring. En ik vond het bijzonder leuk om te doen. En ik zou niet weten waarom medisch specialisten dat niet af en toe zouden kunnen doen, en ik ken verschillende medisch specialisten die dat ook daadwerkelijk doen.

    Je hoeft je dus ook als medisch specialist niet op te (laten) sluiten in het ziekenhuis. Als je patiënten thuis bezoekt zie je en hoor je, ruik je en voel je dingen die je anders nooit ziet, hoort, ruikt of voelt. Ik ga er eigenlijk van uit dat dit ook een van de redenen is waarom mensen huisarts worden. En dat kan ik me goed voorstellen.

  • Ronald Houwing

    dermatoloog, Deventer

    mooi verhaal Floor. Helaas zullen de dokters die patienten niet in hun thuissituatie ontmoeten nooit weten hoe ze "in het echt" zijn.
    Dus geniet van dat mooie aspect van je vak. Ik ben er , stiekem, een beetje jaloers op.

  • Klaas den Besten

    huisarts, Papendrecht

    holisme lukt beter in de thuissituatie,
    zie deze vlog als een blijk van inleven , niet als een aanval op de tweede lijn .

    Misschien zijn goed zittende schoenen zo slecht nog niet .

  • Debora Smid

    Huisarts, Berkel en Rodenrijs

    Ik denk dat Floor bedoelt dat als je de mens in zijn eigen omgeving ziet, je meer ziet wat diegene zijn karakter en levenswijze en overtuiging is. In het ziekenhuisbed is dat gewoon minder duidelijk. Niks ten nadele van de tweede lijn

  • Eduard Veldhuis

    chirurg niet praktiserend, Groningen

    Ook in het ziekenhuis zag ik de mens.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.