David

Het is vandaag precies zeven jaar geleden dat David overleed. David had diabetes. Hij zou 30 zijn nu. Had misschien al een inhammetje gehad, of twee. Misschien. In ieder geval nog een grote smoel.

Mijn eerste joint rookte ik met Daaf, en met Menno. We waren 15. Op een moerassig grasveldje, voorbereid met een zak bugels voor de vreetkick, verscholen we ons in het speeltuinhuisje. Op de natgeregende dijen van onze G-Star-broeken ‘sprokkelden’ we de wiet en rolden we de ‘tip’. Woorden waar ik nog nooit van had gehoord. David legde uit hoe het moest. Hij was al wat ouder, dat merkte je aan dit soort dingen.

Het was zo iemand tegen wie je geen nee zei. Niet omdat ‘ie dwingend was, maar omdat je wist dat je er geen spijt van ging krijgen. Ook niet als hij om 4 uur ’s nachts vroeg om nog even een uur naar zijn huis te lopen. ‘Is toch chill man, biertje, frikadelletje bakken.’ Z’n ouders waren niet thuis en hij had er nog vijftien in de vriezer. David droeg de status die hij had niet uit, hij schepte niet op. Hockeyde hoog, had de knapste vriendin van het dorp. Gewoon, omdat ‘ie chill was. Zelfverzekerd. Tijdens z’n hypo bloedchagrijnig, maar met een AA’tje linea recta weer de oude. In z’n achtertuin luisterden we muziek (NASA – Futurecop) en hadden we het over van alles. De volgende ochtend werden we wakker in de tuinstoelen. Brakkig, onaangenaam verrast door de zon. Tussen ons in acht aangevreten frikadellen, op een bedje hard versausde mayonaise.

Zeven jaar later. In een lubberig rood-zwart tricot trad AFC zondag 6 aan voor waarschijnlijk weer een nederlaag. 3de klasse zondag, te hoog ingedeeld. De week ervoor gingen we er nog met 12-1 af tegen het team van Tropical Danny. ‘Doe mij een toppertje, en een Breezer Ananas.’ Ik kreeg een panna, een panna van Tropical Danny. Vandaag scheen gelukkig de zon. We wonnen, van de nummer twee. Het werd 6-0, dat moest gevierd worden. Met een lauw treetje halve liters Amstel stonden we voor de deur van het huis van Philip, onze vriend & GoGo gadget uitschuifbeen rechtsback. Hij was de huisgenoot van David. Voordat we naar binnengingen ging mijn telefoon af. Mama: ‘Berend kom je nog? Oma is jarig, we zitten op je te wachten.’ ‘Fuck. Sorry boys, zie jullie morgen wel weer.’

Terwijl ik de Ferdinand Bolstraat uit fietste liepen mijn vrienden naar boven, het appartement in. Het was een uurtje of drie. David was uit geweest, hoogstwaarschijnlijk lag dat stuk verdriet te FIFA’en op de bank. Maar dat lag ‘ie niet. ‘Trap die lapzwans z’n bed eens uit, joh’, riep Philip naar Jim. Jim liep de kamer in. Uit de kamer klonk één schreeuw. De schreeuw van Jim.

Autopsie gaf geen uitsluitsel. In het NRC verscheen een paginagroot in memoriam. Het eerste vermoeden was dat Daaf iets gebruikt zou hebben de avond ervoor, dat daar iets moest zijn misgegaan. Gelukkig werd dit met een open brief in dezelfde krant weerlegd door een professor interne geneeskunde. Een halfjaar later, tijdens een herdenking op Davids verjaardag, sprak deze professor De Galan vrienden en familie toe. Hij legde ons uit waaraan Daaf was overleden. Weifelend stapte ik na zijn verhaal op hem af, of ik mijn bachelorscriptie hierover bij hem mocht schrijven. Natuurlijk mocht dat.

Het dead in bed syndrome (DIBS) raakt meer diabeten dan je zou denken. Bij 7 procent van de overlijdensgevallen in deze patiëntengroep, wordt voldaan aan de criteria voor DIBS. Een nachtelijke dood, in een niet-rommelig bed bij voorheen gezonde individuen met diabetes type 1. Onder de 40 jaar. De hypothese is dat een laag bloedsuiker zorgt voor een stoornis in het hartritme (een verlengde QT). De hypoglycemie valt in de slaap natuurlijk niet te couperen, en de hartritmestoornis ontwikkelt zich verder tot een stilstand. De patiënt zal nooit meer wakker worden.

Op de een of andere manier denk ik nog steeds dat we die wedstrijd voor jou wonnen. Dat je met je kraaloogjes en AA’tje meekeek, verbaasd over wat je net was overkomen. Maar zonder stress, want die had je nooit. Kus vanaf beneden broertje, het gaat hier, over het algemeen, prima allemaal.