Dat sloeg in als een bom

Nu ik net klaar ben met mijn studie geneeskunde heb ik mooi de tijd om terug te blikken op de meest bijzondere momenten van de afgelopen jaren. Tijdens mijn allereerste coschap – interne geneeskunde – kwam ik voor het eerst in aanraking met ernstig zieke mensen. Dit vond (en vind) ik vrij indrukwekkend. Een tweede nieuwe factor was het meedraaien van avond- en nachtdiensten. Ik heb ervaren dat wanneer deze twee elementen (ernstig zieke mensen en avond- of nachtdiensten) bij elkaar komen vaak de meest oprechte momenten ontstaan.

Het is zaterdagavond en ik doe voor de tweede keer in mijn leven mee met een avonddienst. Samen met de arts-assistent loop ik over de afdeling infectieziekten. Het is al donker buiten en her en der verspringt er wat licht in de patiëntenkamers afkomstig van televisies. Ik bedenk dat de meeste van mijn vrienden nu ergens een biertje in de kroeg aan het drinken zijn of gezellig bij elkaar zitten. Waarschijnlijk had het gros van de patiënten op zaal hun zaterdagavond ook graag heel anders ingevuld.

‘Ga jij zo nog even langs de patiënt die jij de afgelopen week intensief hebt begeleid?’, vraagt de arts-assistent. Ik knik en loop door naar het einde van de gang.

De patiënt in kwestie ligt op een eenpersoonskamer omdat er een verdenking op malaria bestaat, maar het zou ook nog een andere tropische infectieziekte kunnen zijn. Dit is ook de reden dat er op een grote poster bij zijn kamerdeur wordt vermeld dat men ‘beschermende maatregelen’ dient te treffen.

Braaf voorzie ik mijzelf van een schort, handschoenen en mondkapje en klop ik op de deur. De patiënt kijkt stoïcijns voor zich uit. ‘Weer zo’n marsmannetje in mijn kamer, gezellig…’

‘Goedenavond meneer, let maar niet op mij. Ik kom een bom ontmantelen, vandaar deze kleding!’ Waar eerst een verveelde blik op het gezicht van de man stond, verschijnt er nu een enorme glimlach die overgaat in een schaterend gelach. ‘Bedankt doc, tóch nog een leuke zaterdagavond!’