Covid-19: waar stond jouw wieg?

Mijn familieleden in Irak hebben corona. Mensen gaan daar niet naar het ziekenhuis. Ze hebben weinig vertrouwen in de zorg. Ze bellen met familie of bekenden in het buitenland, westerse landen, en vragen naar de medicamenteuze behandeling aldaar. Welke medicijnen? Welke doseringen? Hoeveel dagen te gebruiken? Dat kopen ze dan zelf in Irak.

Mensen blijven thuis, de familie neemt de zorg op zich. Er komt een verpleegkundige thuis voor het prikken van een infuus. Er infuuszakken gekocht bij de apotheek. Ze hebben een bloeddrukmeter en saturatiemeter. Er wordt zuurstof gekocht en in thuissetting gegeven. Remdesivir is bijna op: 1 ampul kost 1000 dollar. Dan maar naar de apotheek van een andere stad. Net zolang totdat ze het hebben. Dexamethason wordt gekocht. Fraxiparine wordt gekocht en zelf gegeven. Gaat het slechter, dan bellen ze een familielid die arts is, of een bekende van een bekende die arts is, hetzij daar hetzij in het buitenland. Als het echt te slecht gaat, dan gaan ze soms nog wel naar het ziekenhuis.

De enige coronamaatregel was een verbod op bijeenkomsten. Dat is inmiddels een paar maanden geleden. Voor de rest gaat het gewone leven verder. Veel mensen raken besmet. Het doet mij verdriet deze grote gezondheidsverschillen te zien.

Dus ja: onze cijfers stijgen. We zitten in een tweede piek. De afdelingen raken overbelast. De reguliere zorg wordt afgeschaald. Anderzijds hebben we het geluk dat wij in Nederland wonen met zorg van topkwaliteit en een overheid die haar best doet. Waar je wieg stond, blijkt nog altijd van levensbelang. Letterlijk.