Coschap zonder witte jas: alarm!

“Elk coschap is anders” een absolute open deur, maar wel echt waar. De patiënten verschillen, de artsen verschillen en vaak verschilt het ziekenhuis ook nog. Dat er bij de psychiatrie op mijn eerste dag dus weer een wereld voor me open ging, is geen verrassing.

Nog enigszins vermoeid van het weekend begin ik aan het eerste dagritueel: Met iets wat geveinsd enthousiasme je aan iedereen voorstellen, de geschikte plek voor coassistenten zoeken tijdens de overdracht en proberen te onthouden wie de specialisten zijn en hoe ze heten. Een proces dat ik inmiddels al een aantal keer doorlopen heb en dus wel redelijk snap. Echter bij de psychiatrie was er nog een extra uitdaging bij dit proces: niemand draagt een witte jas. Hoe moet ik nu weten wie wie is? De medewerkers hebben een sleutel om van de afdeling af te komen, dus het onderscheid tussen patiënt en medewerker gaat nog wel. Maar wie de verpleegkundige is, wie de diëtist, de psychiater, de anios en wie mijn medecoassistenten? No clue.

Ander probleem zonder witte jas: waar laat je alle spullen? Als een volleerd circusartiest jongleer ik met pen, aantekeningen, water, telefoon, pieper, sleutels en snacks om maar niks te laten vallen. Bovendien moet ik zonder de bescherming van mijn witte jas nu ook nog elke dag een fatsoenlijke outfit aan in plaats van legging en croptop, die bij aankomst in het ziekenhuis worden vervangen door witte broek en jas. Het is allemaal even schakelen, maar na een week heb ik mijn draai gelukkig redelijk gevonden. Uit praktische overwegingen ben ik gestopt met water drinken want dan laat ik mijn fles niet achter. Al mijn aantekeningen, vragen en to-do-lijstjes staan op hetzelfde velletje, wat helaas het overzicht niet ten goede komt en elke avond denk ik na over een geschikte coschapbroek. Met een pen aan mijn keycord en pieper aan de broekrand begroet ik vrolijk de mensen waarvan ik inmiddels door heb dat het de verpleegkundigen zijn. Denk ik.

Tot ik op donderdag een aantal vragen aan een patiënt moet stellen en deze patiënt daarvoor moet ophalen uit de woonkamer op de afdeling. Ik wandel naar binnen en wordt direct aangesproken: “Mag ik met jou mee?” Ik herken de vraagsteller niet echt, maar goed, het is ook mijn eerste week. Ik twijfel even, ik ga alleen maar een allergie uitvragen bij de patiënt dus echt interessant om mee te kijken is het niet. Aan de andere kant: ik ben helemaal gewend aan de “ik vraag maar of ik mee kan en zie dan wel wat we gaan doen”-houding, dus als deze verpleegkundige denkt iets te leren van met mij meegaan dan ben ik de beroerdste niet.

‘Ja hoor’ was dus mijn antwoord. ‘Wie ben jij?’ was de vervolgvraag. En daar gingen de alarmbellen: TATUTATUTATU DIT IS GEEN VERPLEEGKUNDIGE IK HERHAAL DIT IS EEN PATIËNT GEEN VERPLEEGKUNDIGE!! Wat nu? Enigszins stuntelend probeer ik de patiënt uit te leggen dat ik toch echt voor iemand anders kom, terwijl ik in mijn ooghoek de daadwerkelijke verpleegkundige haar best zie doen haar lach in te houden. Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen, maar door mijn hoofd ging maar één ding: doe mij maar weer zo’n witte jas.