Blogs
Blog

Coschap: soms heb ik gewoon geen zin

2 reacties

Begrijp me niet verkeerd, ik wil dokter worden. Ik vind het leuk, écht. Ik zie een leven als dokter ook echt wel voor me. Maar soms heb ik gewoon even geen zin.

Ik kan mijn ogen bij de overdracht om 7:30 nauwelijks open houden. Ik heb er al een hele ochtend opzitten: voor aankomst in het ziekenhuis zat ik al 1,5 uur in het ov. ’s Avonds ben ik ook niet voor 18:30 terug. Het hoort erbij. Ik weet het, iedereen weet het. Alleen op familieverjaardagen roept het soms verbazing op: ‘En dat vijf dagen in de week?! Dat moet vast vermoeiend zijn’. En eerlijk is eerlijk, dat is het soms ook. Maar het zijn vaak niet eens de tijden die een dag vermoeiend maken.

‘Hallo, goeiemorgen! Ik ben Anouk, coassistent.’ Vreemde gezichten kijken mij aan. Gezichten die mij moeten gaan beoordelen. Elke week staan we weer op een nieuwe afdeling en word je geacht je beste beentje voor te zetten.

Het begint met op tijd komen: logisch natuurlijk, maar dat kan best stresserend zijn als je afhankelijk bent van het ov (zeker tijdens NS-stakingen is dit nogal een dingetje).

Daarna jezelf netjes voorstellen. Ook logisch, tuurlijk, maar ook vermoeiend als er nooit een perfect moment lijkt te zijn. Iedereen is druk. Ga je door een gesprek heen? Doe je het voor de hele groep? Kan dat wel? Is dat niet raar? Je bent tenslotte ‘maar’ een coassistent. Het is alsof niemand je ziet. Hallo? Jongens? Vraagt niemand zich dan af wie ik ben? Maar niet voorstellen kan ook weer niet. Toch? Of wel?

Dan moet je tijdens consulten en overdrachten natuurlijk ook vragen stellen. Want je moet wel laten zien dat je geïnteresseerd bent. Zeker tijdens ‘kruk zitten’ schiet het maar al te vaak door m’n hoofd dat ik nu toch al een kwartier geen vraag heb gesteld. Dadelijk denken ze nog dat ik niet gemotiveerd ben. Dat zou niet goed zijn. En de vragen mogen niet te dom zijn, want dan krijg je toch weer te horen dat je dat zelf maar moet opzoeken.

Maar nog erger zijn de vragen die aan jou gesteld worden. Je moet alert zijn, niet inkakken, want voor je het weet wordt er een heel vragenvuur op je afgevuurd. Het voelt alsof er een soort timer afgaat wanneer er uit het niets een vraag komt: 3 seconden om te antwoorden. Maar soms weet ik op zo’n moment ineens helemaal niks meer: compleet blanco. En dat voelt pas gênant.

Intussen heb ik mezelf aangeleerd om in ieder geval íets te zeggen. Iets is in dit geval namelijk absoluut beter dan niets. Een ‘weet ik niet’ is vaak funest: ‘Basiskennis! Dat zou je eigenlijk wel echt moeten weten hoor.’ Vaak kijkt een verpleegkundige je dan vol medelijden aan. Alsof ze wil zeggen: ‘Geeft niet hoor, ik weet het ook niet. Het komt goed, echt.’

Dan het meest belangrijke van co zijn: initiatief nemen, véél initiatief nemen. Je maakt je eigen coschap en daar ben je zelf verantwoordelijk voor. En dus moet je zelf vragen om steriel te staan, de anamnese te doen, de visite te lopen en handelingetjes te verrichten. Vraag je het niet? Dan sta je er bij en kijk je ernaar. En krijg je achteraf de feedback om meer initiatief te nemen.

Die feedback krijg je trouwens vaak sowieso wel. Toen ik laatst een spreekuur meekeek, werd mij op het hart gedrukt dat iets meer initiatief wel gewaardeerd zou worden: ‘Geeft niet hoor, maar het is wel goed om uit jezelf bijvoorbeeld het papier van de onderzoeksbank te vervangen en weer netjes neer te leggen.’ Serieus? Papier vervangen? Ik dacht eigenlijk dat ik hier was om wat te leren, maar ik vind het best prima om ook de spreekkamer netjes te maken hoor. En eerlijk gezegd doe ik het meestal uit mezelf wel – elke co doet dat volgens mij. Maar deze keer was ik moe en niet zo alert als ik had moeten zijn, en ergens had ik misschien ook gewoon geen zin.

Zo’n hele dag is best vermoeiend, nog los van alle indrukwekkende dingen die je ziet en meemaakt. Maar om te zeggen dat je het even niet meer ziet zitten, ho maar. Niet tegen artsen in ieder geval. Coschap is leuk, heel leuk! Dat specialisme: wauw! De artsen: bewonderenswaardig! Het enthousiasme sprankelt ervanaf. Meestal is het gemeend. Maar soms ook niet, dan is je witte jas gewoon een masker. Als je die aan hebt ben je enthousiast over elk klein lichaamsdeeltje dat een mens bezit.

En als ik dan op zondagavond half 9 als eerste weer richting huis ga vanaf mijn vriendinnen, voel ik me veel te burgerlijk. ‘Morgen weer coschap.’ Als ik thuis kom moet ik nog douchen, spullen pakken, eigenlijk nog de was ophangen en stofzuigen, even snel chillen en dan alweer slapen. Op naar een nieuwe week, waarin ik soms gewoon heel even geen zin heb.

Mag dat ook?

Meer van Anouk
  • Anouk Maassen

    Anouk Maassen is 24 en bezig met haar laatste coschap.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • H.P. Rode

    Psychiater, Nijmegen

    He Anouk,

    Dank voor je mooie schrijfsels. Ik heb net een sessie gewijd aan jouw onderwerp en verwezen naar je blog. Groot gelijk dat je soms geen zin hebt. Ik herken het helemaal en niet alleen van mijn coschappen, ik heb na 25 jaar in het artsenv...ak ook wel eens geen zin. Het voordeel is dat je na je coschappen vaak de mogelijkheid hebt om je eigen werkplek wat beter uit te zoeken. Ik zorg dat ik minstens 20% van de werktijd iets doe waar ik echt lol in heb, vaak is het iets waarvan mijn patienten ook echt van vinden dat ik er erg goed in ben. Dat gaat vaak samen. Het beschermt ook aantoonbaar tegen burn out om die 20% minimumgrens aan te houden. Ik kan je mijn versie van de Beruchte Booster Blogs waar ik de week mee start en afsluit (ook als ik geen zin heb) toesturen als je dat leuk vindt. hartelijke groet en veel plezier, Hans Rode (www.voormedici.nl)

  • Basisarts

    Hoi Anouk, goed dat je dit zo durft te schrijven, iets wat veel coassistenten zeker herkennen. Ik herken het ook van mijzelf tijdens de coschappen. Het is niet gezond om te verwachten dat je elke dag met evenveel enthousiasme gaat. Juist heel menseli...jk en ook eerlijk naar jezelf en anderen, oprecht ook. Iedereen heeft weleens zijn dag niet, coassistenten zijn dan toch ook net mensen he!

    Je komt er wel, ook als je niet altijd de perfecte coassistent bent!

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.