Coschap-ontwenningsverschijnselen

De eerste maandag onderwijs na tien weken coschappen is duidelijk nog even wennen. De wekker gaat en het eerste wat ik check is of de trein nog op tijd rijdt. De trein die ik niet hoef te pakken naar het ziekenhuis, waar ik sinds afgelopen vrijdag niet meer heen hoef. Goede start Roos! Die ochtend blijkt al snel dat ik last heb van nog wel meer coschap-ontwenningsverschijnselen.

Zo heb ik bijvoorbeeld geen idee wat ik moet doen als ik opeens drie uur vrij heb op een doordeweekse dag in mijn eigen kamer. Film kijken, sporten terwijl het licht is buiten? Boodschappen doen zonder haast? Totaal overspoeld door de mogelijkheden besluit ik bij wijze van overspronggedrag maar te gaan stofzuigen. Tenslotte heb ik ook voor het eerst in 2,5 maand genoeg tijd (en zonlicht) om me te storen aan het vuil op de vloer.

Hierna is het toch echt tijd om te gaan. Leuke sokken aan voor op de ok, haar vast, willekeurig shirt aan want dat zie je toch niet onder die witte jas, sieraden af en gaan met die banaan. O nee toch niet... in die tien weken is er toch een flink aantal gewoontes ingeslopen.

Gelukkig voor mij is niet alles veranderd. Eenmaal aangekomen op de uni begroet ik als eerste de bekende gezichten van de coassistenten die ik afgelopen tijd dagelijks in het ziekenhuis zag. Mijn studiegroepgenootjes die ik al maanden niet gezien heb zijn er ook, maar komen daarna pas aan de beurt. Maandagochtend was namelijk bijklets-over-het-weekend-ochtend en sommige gewoontes zijn bijzonder hardnekkig.