Co’s Vriendloos

‘Hoi ik ben Loes, de nieuwe coassistent.’ ‘O werkelijk? Je meent het…’ Dat was de sarcastische reactie die ik terugkreeg op mijn eerste dag.

De arts met wie ik daarna een poli zou meelopen kwam er na een halfuur pas achter dat ik ook in de kamer aanwezig was en bij de vergadering werd ik zo ver in de hoek gedrukt dat ik net zo goed helemaal achter het behang kon gaan zitten. Toen ik vervolgens de echtgenoot van een patiënte aansprak als de ‘zoon-van-mevrouw…’ verbood ik mezelf om überhaupt nog dokter te worden, waarna ik op de stoel van een dokter ging zitten en echt mijn laatste uur geslagen had. De verpleegkundigen staarden me aan alsof ze een alien zagen toen ik de koffiekamer binnenliep en de patiënt zei dat ik wel erg overdreef toen ik de grotere bloeddrukband pakte. Bij mijn eerste ok liet ik per ongeluk mijn spullen in de mannenkleedkamer achter en na drie keer een poging tot bloedafname zei een patiënte dat ze dit zelf nog beter kon. Toen ik na mijn eerste week ergens een leeg kamertje opzocht om bij te komen, kreeg ik een boze secretaresse achter me aan die me vroeg wat ik daar in godsnaam deed. Mijn conclusie na die eerste week: je bent niet bepaald populair als co. Vrienden zul je er niet mee maken… Of toch wel?

Gelukkig bestaan er namelijk medeco’s, de redders in nood bij wie je even kunt uithuilen als de patiënt je heeft verboden mee te gaan of de arts weigert je beoordelingsformulier in te vullen. Vooraf kende ik niemand van mijn medeco’s op de afdeling, maar al snel deel je de raarste verhalen met elkaar. De cokamer is een soort heilig oord geworden waar je even al je geblunder kunt delen. Het feit dat we met veel co’s zijn, beschouw ik dan ook alleen maar als een zegen! De een maakt namelijk nog gekkere dingen mee dan de ander en hoe bont je het ook hebt gemaakt, in de cokamer kom je erachter dat er altijd wel iemand is die daar nog net overheen is gegaan. Zo bleef een meisje, in het voorbijgaan op de gang, met haar haar aan de stethoscoop haken van een niet-zo-aardige dokter. De ander was zo hopeloos verdwaald in het ziekenhuis dat een patiënt haar de weg naar de afdeling moest wijzen. Weer een ander riep bij een urologie-ok door de kamer ‘het spuit!!!’, waarop de chirurg koeltjes antwoordde dat dit lichaamsdeel dat toch meestal wel doet. Ik ben dus niet de enige die soms het gevoel heeft ter plekke door de grond te willen zakken na de zoveelste blunder…

Blunders maken is soms erg, geen stoom kunnen afblazen nog veel erger. Wanneer ik op de drukste dagen duizend dingen aan mijn hoofd heb, zorgen mijn medeco’s ervoor dat ik niet met mijn ok-klompen in de fietsenstalling beland. En als ik door de lange dagen mijn sociale leven haast verlies, bellen de medeco’s voor koffie. Ondanks dat ik me soms Koos Vriendloos voel, ben ik dankbaar voor de gezelligheid met andere coassistenten. Stel je toch eens voor dat je er alleen voor stond… dan zat er niets anders op dan als Co’s Vriendloos achter het behang te gaan zitten!