Coronacontrole: ‘wel wat snottiger’

Sommige patiënten weten niet wat hen overkomt: bij de ingang van het ziekenhuis worden ze opgewacht door iemand met een mondkapje, spatbril en een blauw schort. Er wordt gevraagd naar hun klachten, hun temperatuur wordt gemeten, en alleen als ze die check doorstaan mogen ze doorlopen. Als ze corona nog niet serieus namen, doen ze dat nu in ieder geval wel.

Pakweg een maand geleden zag de wereld er nog heel anders uit en waren de coschappen nog in volle gang. Natuurlijk, op de poli was het al wel wat anders – wat lacherig gaf ik patiënten een elleboog (waar je ook toen al in moest niezen en hoesten) in plaats van een hand –, maar verder was het toch redelijk business as usual.

Helaas loop ik niet meer mee op de poli, maar sta ik – net zoals coassistenten in het hele land – de ingang van het ziekenhuis te bewaken. ‘Heeft u klachten van verkoudheid, hoesten, niezen, keelpijn? Nee? Mooi! Nog wel even de temperatuur opnemen hoor.’ Ik kan het inmiddels wel dromen. Toch kent ook deze ogenschijnlijk eenvoudige taak wel degelijk wat uitdagingen.

Want je wil niet weten hoeveel mensen er zijn die ‘een beetje’ hoesten (‘maar dat doe ik altijd wel’), of die ‘misschien wat keelpijn’ hebben (‘komt door het droge weer’), of die ‘wel wat snottiger’ zijn (‘ik denk dat dat de hooikoorts is’). De vraag is dan wat je in die gevallen doet: laat je iemand gewoon doorlopen of niet? Eenvoudig is dat allerminst: de kans dat iemand daadwerkelijk corona heeft, is op zich vrij klein, maar aan de andere kant wil je ook geen corona-uitbraak in jouw ziekenhuis op je geweten hebben.

Mede doordat we – zoals je ook iedere vijf minuten op tv kunt horen – ons in een vrij unieke situatie bevinden, bestaan hiervoor geen protocollen die volledig rechttoe, rechtaan zijn. En aangezien je de infectioloog ook niet wil platbellen (die heeft het immers al druk genoeg), komt het dan deels aan op je eigen inschatting: jij bent verantwoordelijk en moet de knoop doorhakken – en dat is niet iets wat je als coassistent gewend bent om te doen.

Dus, hoewel de coschappen niet doorgaan, leer je zo toch nog iets: zelfstandig beslissingen nemen op basis van beperkte informatie. En dat is een vaardigheid die later als arts zomaar eens van belang zou kunnen zijn, lijkt me.