Confessions, confessions...

Vroeger was ik gek op de boeken van Gossip Girl. Wat ik toen nog niet wist is dat de ziekenhuissamenleving deze boeken zowat evenaart… In de koffiekamer van de verpleging vliegt, behalve een ruime hoeveelheid gebak, de ene roddel na de andere mij om de oren.

En niet alleen de verpleging doet mee, in de artsenkamer hangt een akelige stilte tot het moment waarop ik naar de wc ga en ik het geroezemoes al kan horen voor de deur dichtvalt. Ik geloof dat ik niet eens wil weten wat hier besproken wordt, maar ongetwijfeld het feit dat ik vandaag nog weinig gedaan heb. Het moge duidelijk zijn, geroddeld wordt er veel, maar dat ook coassistenten er wat van kunnen dat blijkt nu wel. Toen ik een aantal weken geleden op de pagina ‘Coassistent Confessions’ stuitte, verslikte ik mij in mijn ziekenhuissoepje. Wat heb ik gelachen!  Altijd al willen weten wat er schuilgaat achter de ‘pokerface’ van een co? De grappigste ‘confessions’ op een rij:

·         Wanneer je door de sneeuw loopt en bij elke stap denkt: pleura wrijven, pleura wrijven, pleura wrijven.

·         Wanneer je wordt gevraagd naar het verschil tussen een psychiater en psycholoog en je denkt aan iets met veel geld en groter ego maar je antwoordt keurig met medicatie voorschrijven.

·         Wanneer de minder populaire aios de koffiekamer in loopt en zegt: ‘Niet in mijn koffie spugen he?’ Oei, ze heeft het dus zelf ook door.

·         Wanneer je tijdens je coschap chirurgie een presentatie moet houden en je je dropbox opent waarna er groot ‘KUT PICO CHIRURGIE’ op het scherm verschijnt... Dat was denk ik niet voor de chirurgen bedoeld.

·         Wanneer je tegen de tweede patiënt die je ooit prikt zegt: ‘Geen zorgen mevrouw, ik heb vandaag alles nog raak geprikt.’ Geen woord aan gelogen…

·         Wanneer je positieve feedback is: ‘Staat niet in de weg.’  En bedankt.

·         Wanneer je wordt achtergelaten in de artsenkamer, de verpleegkundige binnenstormt en gestrest zegt: ‘Hé verdorie, er zit hier niemand.’ Au.

·         Als de patiënt vraagt wat je eigenlijk ziet door een spleetlamp en je besluit eerlijk te zijn en je zegt dat je eigenlijk geen donder ziet maar hoopt dat het er op z'n minst intelligent uitziet… Eerlijk duurt het langst, toch?

·         Wanneer je een serieus gesprek probeert te voeren over het reanimatiebeleid en de patiënt begint te grijnzen en zegt: ‘Als jij mond-op-mondbeademing geeft dan wil ik wel.’ Dat je dan ook nog antwoordt: ‘Oké, in dat geval vul ik nee in.’

·         Wanneer je je eerste cardioversie mag doen en je zelf zowat last van atriumfibrilleren hebt. Met je klamme handjes en in een doodse stilte hoor je de anesthesioloog ineens heel hard ‘BOE’ roepen. Dat zijn geen grappen: ik schoot zowat in ventrikelfibrilleren.

Dat er soms zelfs leerzame confessions tussen zitten maakt dat ik mij minder schuldig voel over het stiekem lezen tijdens de ochtendoverdracht...

·         Wanneer je een zelfbedachte ezelsbrug voor de visite van de chirurgie hebt bedacht: PINKDUIM: Pijn, Intake, Nausea, Koorts, Defectatie, Urine, Infuus, Mobiliseren.

Kortom: coassistenten hebben blijkbaar een grote behoefte om anoniem even hun hart te luchten op de biechtstoel van deze facebookpagina. Confessions, roddels, blunders en gedachten: de zo onschuldig ogende coassistenten kunnen er wat van! En daar kan ik stiekem eigenlijk alleen maar van genieten…