C’est la vie

Ah, de geur van verse coassistentzielen ruik je al van ver. Ik haast me naar mijn college maar zie ze al met zelfverzekerde tred lopen: de nieuwe derdejaarsco’s. Een glimlach kan ik niet onderdrukken; ik weet nog precies hoe het voelde. Die eerste keer in mijn witte jas. Die eerste keer dat ik de anamnese mocht doen. De eerste keer dat ik een lichamelijk onderzoek deed. Trillende handen, maar wat was het leuk.

Nu lijkt het bijna routine; ‘even’ een anamnese, ‘even’ een lichamelijk onderzoek doen. Stiekem vind ik het nog steeds, elke keer weer, vet spannend om coschappen te lopen. Niet omdat ik bang ben dat het niet gaat lukken, maar omdat ik hoop dat ik in een leuk team terechtkom. Dát zegt pas wat over hoe jij je coschap ervaart.

Een kleine insight in het leven van een co: je coschap maak je zelf, maar het team waarin je terechtkomt, de begeleiding die je ervaart en de aandacht die je krijgt bepalen misschien nog wel voor een groter deel hoe jouw coschap verloopt.

Ik heb altijd beweerd dat gynaecologie de enige specialisatie was die ik nooit zou willen doen. Tijdens mijn coschap gynaecologie kwam ik in een team met hele leuke artsen. Ik was daarbij ook de enige coassistent: geen anios, geen aios. Zeven artsen en ik. Ik kreeg alle aandacht van de wereld en wat was ik gelukkig. Tijdens mijn coschap psychiatrie kreeg ik nauwelijks begeleiding en voelde ik mij vergeten. Ik mocht bijna niks doen. Dit terwijl ik het voorbereidend blok psychiatrie een van de leukste vond van alle vakgebieden. Ik sloot het coschap met een miserabel gevoel af en zat niet lekker in mijn vel de tijd erna.

Je kan alles zeggen wat je wilt over coschappen. Het is ook waar: je coschap maak je zelf. Maar daarnaast moet je net het geluk hebben dat je klikt met je arts-assistent, dat je in een leuk team terechtkomt, dat je ergens bent waar aandacht voor je is en tijd voor je wordt genomen. Dat je niet het gevoel hebt coassistent nummer 10.000 te zijn.

Dus een kleine tip: wees assertief, ga ervoor en haal alles eruit wat erin zit, maar trek het je niet teveel aan als ondanks jouw blije glimlach niemand aan jou vraagt of jij mee wilt lunchen. Dat is gewoon dikke vette pech. Gelukkig gaan ook coschappen weer voorbij en zit je voor je het weet te filosoferen over de zin van het leven met de artsen van een volgend coschap.

C’est la vie… of beter gezegd: c’est coschappen!