Briefje van de huisarts voor de spijbelende co

De dag kan niet meer stuk. Ik zit lekker in het huidige coschap en na de voortgangstoets is het mooi weer. Tijd voor een borrel op het strand. Onderweg zie ik een mail binnenkomen met informatie over het volgende coschap. ‘Welkom binnenkort op jullie coschap!’, zo luidt de eerste zin van de mail. Top, denk ik nog, zo’n enthousiast begin. De rest lees ik later wel.

In de zon evalueren we – na ongeveer een jaar coschappen – hoe het ons bevalt. Het valt ons alles mee. Sterker nog, we trappen lol en de leercurve is steiler dan ooit. Op de meeste plekken is iedereen aardig en word je vriendelijk verwelkomd. In het afgelopen jaar hoefde ik mij slechts door één zure appel heen te bijten, maar ook dat werd achteraf een vermakelijk verhaal voor aan de eettafel. De vooroordelen bleken niet waar.

‘s Avonds lees ik de mail beter. Het kopje ‘Verzuim’ trekt de aandacht (zie foto).

Eerst krijg ik er de slappe lach van. Te bizar voor woorden. In de chat van mijn cogroep ontstaat verbazing over de tekst. Ik laat het gaan. Later op de avond raak ik er opeens geïrriteerd door. Nog voordat ik begonnen ben aan dit coschap, sta ik met een half been in de beschuldiging tot spijbelen. Spijbelen, iets wat pubers doen als ze geen zin hebben in wiskunde.

Gelukkig biedt het coschap ons een mooie manier om te bewijzen dat we niet stiekem op het strand liggen en geen zin hebben in een dag op de poli. Simpelweg even de huisarts contacteren.

Laten we vooral doen of huisartsen de hele dag uit hun neus lopen te eten, toch geen administratie hebben en als geen ander van bureaucratie houden. Vandaar dat ze op het Malieveld stonden een paar maanden geleden.

Ik zie mezelf al aankomen. Een verzuimbriefje voor de co svp! Een dagje de koorts uitzieken is blijkbaar reden genoeg om de huisarts te attenderen en met prang te verzoeken een mooie brief te schrijven. Zou de medische voorgeschiedenis ook vermeld moeten worden? Vast relevant voor de co-opleider. Meteen het CRP laten bepalen dan, de zorg staat toch niet onder druk.

Even een rekensom, in een kleine enquête onder mijn medeco’s is het gemiddelde aantal ziektedagen in één jaar vier geweest (n=3, over het betrouwbaarheidsinterval valt te twisten). Met een stuk of 1200 co’s in mijn regio zijn dat dus 4800 brieven. Zo’n 25 brieven per dag voor zieke coassistenten, rekening houdend met vakanties en vrije dagen. Verdeeld over zo’n 40 huisartspraktijken in de stad waar ik woon. Bijna één zieke-co-brief per dag. Kan er nog wel bij in de avonduren.

Naast het hebben van een kort lijntje met de huisarts, zal ik mijn eigen administratie goed moeten bijhouden. Per dagdeel noteren waar ik ben, met wie en voor hoelang. Moet het logboek ingeleverd worden bij de eindbeoordeling? Zijn plaspauzes inbegrepen?

Kennelijk rijst het verzuim onder coassistenten dusdanig de pan uit dat deze – ietwat draconische – maatregel noodzakelijk is. Toch verwart mij een beetje dat ik alleen maar gemotiveerde en leergierige coassistenten ken, maar het kan zijn dat ik doof ben voor andere geluiden.

Ik voel me nu al welkom bij dit coschap. Dit keer maar niet spijbelen dan…

Suggestie als alternatief: de co-opleider aan je voorhoofd laten voelen dat je écht koorts hebt? Of even facetimen om te laten zien dat je daadwerkelijk groen ben van de misselijkheid? Andere suggesties zijn welkom.