Boys get sad too

‘Op deze foto zie je vier lachende jongens. Eigenlijk niks geks te zien. Eén van de vier jongens ben ik. Mart staat helemaal rechts, hij is onlangs vader geworden. Martin en Ian hebben zelfmoord gepleegd.’

Dit bericht postte Tim Zuidberg (29) vorige week op zijn LinkedIn-pagina. De zinnen zijn kort en zakelijk. To the point. Geen franje. ‘Alles lijkt goed te gaan, maar wat blijkt: alles gaat niet goed.’  

 Martin en Ian maakten deel uit van een hechte vriendengroep, zeven man sterk, die elkaar allemaal hadden leren kennen tijdens hun studietijd in Leiden. Een vriendengroep ‘zoals je die wel vaker ziet’, aldus Tim. Maar binnen vijf jaar verliest de vriendengroep twee kameraden door zelfdoding. En dat komt genadeloos hard aan. Ze hadden het niet zien aankomen. 

Je voelt de pijn, de machteloosheid, de verslagenheid én het gemis door de letters heen druipen. Twee neer, vijf moeten verder. Met een gat in hun ziel.  

Het is de foto die het doet. Gezichten krijgen namen, namen worden mensen van vlees en bloed met hun eigen geschiedenis. Maar bij twee is die geschiedenis gestopt. Voor altijd. De tijd is blijven stilstaan. Die hebben geen toekomst meer.   

 Het bericht raakt me. Niet vreemd, want ik heb vergelijkbare ervaringen. Ik was 28 jaar toen de eerste zelfmoord zich in mijn directe omgeving voltrok. Kort daarop gevolgd door een tweede. Later nog meer. Een overdosis kun je gerust stellen.  

Ik ben nu 70, maar dit soort berichten wennen nooit. Ik raak er altijd van de leg van. Soms kort, soms langer. Na een tijdje weet ik al mijn vragen, pijn en demonen weer in hun hok te krijgen én gaat de het kastje weer dicht. Niet te lang tegen de zon in kijken.  

Tijd heelt alle wonden wordt er wel gezegd. Maar bij zelfmoord is dat anders, is mijn ervaring. En dat komt door het onbegrijpelijke karakter ervan. Denk ik. Zelfmoord laat een spoor van vernieling achter. Bij ouders, vrienden, vriendinnen, familie, verwanten. Het praten erover is vaak te ingewikkeld. Zwijgen en verzwijgen gemakkelijker.  

Milou Gevers bijvoorbeeld verloor haar moeder door zelfdoding toen zij 19 was. Tien jaar later maakte ze een animatiefilm met de confronterende titel ‘Waarom bleef je niet voor mij?’.  

Gevers gaat in deze film in gesprek met vier kinderen over het verlies van een van hun ouders én over de vragen die niemand durfde te stellen. Maar mogelijk wel gesteld hadden moeten worden. Regelrecht hartverscheurend. Een heikele poging om het ongezegde toch een kans te geven.  

Ook de vriendengroep van Tim moet verder. Trekt verder. Ze hebben een stichting opgericht om mentale problemen bij jongeren beter bespreekbaar te maken. Het heeft de naam We zien mekaar. Heel treffend. Boys get sad too namelijk. Goed initiatief. Praten helpt – weet ook ik uit ervaring.  

Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op 113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.