Bokserfractuur

Toen we een paar weken geleden met collega’s zaten te kijken naar beelden van demonstranten in Amerika die het Capitool bestormden, verklaarden we dat compleet voor gek. ‘Zoiets kan ook alleen in Amerika’, en ‘wat een gekke mensen daar zeg’. Een paar weken later blijkt dat er in Nederland ook gereld kan worden en totale chaos kan ontstaan. Verbijsterd zijn we. ‘Bizarre tijden’, zeggen we tegen elkaar.

Als ik even later een jongen van niet ouder dan 16 zie met een breuk in de pink, kijk ik hem streng aan. Zijn verhaal is dat hij gevallen is op zijn hand, hij bloost en kijkt naar de grond terwijl hij dit vertelt. Helaas voor hem weten we dat dit type breuk vaak voorkomt als je iemand een klap met een vuist hebt uitgedeeld. Het wordt niet voor niets een boksersfractuur genoemd. Als ik hem dit vertel en hem streng aankijk, begint zijn moeder te lachen. ‘Zie je wel’, zegt ze, ‘je kan beter direct eerlijk zeggen wat je gedaan hebt, want je valt toch wel door de mand’. Met veel tegenzin vertelt hij dat hij boos tegen een muur aan sloeg. Waarom? Dat kan hij niet goed uitleggen. Frustratie, opgekropte woede, zo beschrijft hij het. Moeder haalt haar schouders op, ‘ik snap ook niet waarom hij zoiets doet, maar door corona kan hij niet meer sporten, ziet hij zijn vrienden nauwelijks, hij heeft het er best zwaar mee’. Hij had zoiets nog nooit eerder gedaan en was zich rot geschrokken dat het zo’n pijn deed. ‘Maar ik zweer echt dat ik niet bij die relschoppers was, echt niet!’ Moeder kan dit verhaal in ieder geval bevestigen.

‘Nou vooruit dan’, zeg ik, ‘maar kies de volgende keer een kussen uit in plaats van een muur, dat bespaart een boel ellende’. Moeder knipoogt. Met dat gips om zijn hand heeft hij in ieder geval iets uit te leggen aan zijn vrienden en handig is het zeker niet, maar ‘gelukkig’ schoppen sommige mensen rellen in hun eentje op hun slaapkamer als ze gefrustreerd zijn, in plaats van de spullen van een ander te vernielen.