Blog Willem - Anamnesegesprek

U bent coassistent op de afdeling Interne Geneeskunde. Als volgende patiënt ziet u mevrouw Van der Laar. Zij is sinds zes weken bekend met diarree, hiervoor is ze al eerder op uw spreekuur gekomen. Er is een kweek ingezet op campylobacter en salmonella, maar deze was voor beide negatief. De ontlasting wordt nu onderzocht op aanwezigheid van bloed, maar die uitslag is nog niet binnen.

Dit is de casus van de simulatiepatiënt die ik zo moet ondervragen voor mijn vaardigheidsonderwijs in het anamnesegesprek. Waar ik vorig jaar nog alleen maar gevoelens van mijn patiënt hoefde te reflecteren, blijkt nu van me verwacht te worden dat ik inhoudelijk zinnige vragen over de casus kan stellen. Gespannen loop ik naar de deur om mevrouw Van der Laar binnen te roepen in mijn ‘spreekuur’. Wat kan ik aan haar vragen? Mijn blok infectieziekten van vorig jaar komt langzaam naar boven, maar kan ik me niet meer herinneren welke vragen daar destijds gesteld werden.

Terwijl mevrouw Van der Laar tegenover me plaatsneemt, komen de eerste vragen naar boven. Trots dat ik iets heb weten te bedenken, vraag ik aan haar of ze koorts heeft, in het buitenland is geweest en of haar gezin ook gelijksoortige klachten heeft. Ondanks het feit dat ik er, dom genoeg, niet eens naar gevraagd heb, zegt mevrouw dat ze de laatste tijd ook is afgevallen. In mijn hoofd rinkelt een belletje, gaan afvallen en kanker niet vaak samen? Blij dat ik weer verder kan met mijn gesprek, vraag ik aan haar wanneer voor de laatste keer iemand uit haar familie is overleden is aan darmkanker. Op het moment dat mijn simulatiepatiënte begint te huilen, realiseer ik me hoe slecht ik mijn vraag heb geformuleerd en hoeveel er nog te verbeteren valt aan mijn anamnesevaardigheden. Gelukkig heb ik vorig jaar wel al geleerd hoe ik emotionele reacties bij mijn patiënt bespreekbaar moet maken.

Willem                                                 

Meer blogs van Willem