Blogs
Blog

Blog Sebastiaan - De eerste keer

Plaats een reactie

De eerste keer dat je het operatie-kamercomplex binnenkomt is memorabel voor elke coassistent. In de kleedkamer frommel je je kleren in een kledingrek, terwijl je een blauwe ok-jas en -broek aantrekt. Wat onhandig doe je een haarnetje op (roze, groen? strak, los? over je oren?) en zoek je een paar klompen dat minder dan drie maten te groot is.

Om je outfit af te maken speldt je een oranje fluorescerende badge op met in koeienletters: COASSISTENT. Zo ziet iedereen van een afstand dat ze niet te veel van je moeten verwachten. Je sloft (in je twee maten te grote klompen) de gang op en draait de kantine in. Hier zit iedere …
‘Pas op! Dit is steriel’, dondert het door de ok. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom en weet nog net op tijd uit te wijken voor een groene tafel die opeens mijn kant op schuift. De twee blauwe ogen van de ok-assistent kijken me fel aan. Ik glimlach verontschuldigend (vanachter mijn mondkapje). Een tumor uit het cerebellum halen is op zich spectaculair, maar komt uiteindelijk neer op 7 uur lang heel voorzichtig de ene smurrie van de andere smurrie afschrapen. Ik kan meekijken op een beeldscherm, maar na 5 uur in het donker op een krukje naar een scherm staren, dwalen mijn gedachten af.
Ik besluit mijn campagne om steriel te mogen staan nieuw leven in te blazen. Steriel staan houdt in dat je, in steriele outfit, aan de operatietafel mag staan en de chirurg mag assisteren. Zo zie en leer je by far het meest. Dat mag niet zomaar: de chirurg moet een beetje vertrouwen in je hebben.
‘Dokter Smit, klopt het dat die structuur links de arteria basilaris is?’, vraag ik om te laten zien dat ik me heb voorbereid. Slijmerig? Ja, maar veiliger dan wachten tot je een vraag krijgt (en het antwoord niet weet). De chirurg draait zich om en kijkt alsof hij mij voor het eerst ziet. Zijn oog valt op mijn oranje badge.
‘En waar komt dit vat op uit?’ Shit. Nu moet ik het niet verpesten. ‘Uhm, de cirkel van…’ Hoe heet die vent ook al weer? Ik voel me rood worden onder mijn haarnetje. ‘Willis?’ zeg ik met iets te veel twijfel in mijn stem. De chirurg draait zich terug naar de patiënt. De moed zakt in mijn te grote klompen.
‘Ik kan wel een extra handje gebruiken, coassistent. Kom er maar bij.’
Mijn glimlach trekt ruim voorbij mijn mondkapje.

© Shutterstock
© Shutterstock
operatiekamer
  • Sebastiaan

    Zijn oma denkt dat hij de wereld redt.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.