Blog Nicole - Ogen

Als geneeskundestudent wil ik natuurlijk alles weten over het menselijk lichaam. Ik wil weten hoe een hart functioneert, hoe darmen hun werk doen en hoe botbreuken helen. Bij ogen is dat anders, dan is er maar een ding belangrijk: dát ze functioneren!

Mijn ogen zijn mijn alles, ze geven mij zicht op deze prachtige wereld, de kans om andere culturen te zien en te genieten van magnifieke vergezichten. Als coassistent ben ik natuurlijk ook een hypochonder en denk ik na elke specialisatie een andere ziekte te hebben. Bij ogen hoef ik absoluut niet te weten wat er allemaal mis kan gaan, dat de kans opeens heel groot lijkt dat er iets met je ogen gebeurt of dat ik symptomen van patiënten wellicht ook herken. Ik blijf wat dit betreft gewoon liever onwetend, maar ik moet wel mijn coschap oogheelkunde doen. Daarom besluit ik deze verplichting te combineren met goede afleiding: ik ga mijn coschap oogheelkunde in Zuid-Afrika lopen. In Kaapstad, stad van de stranden, haaien, townships en magnifieke vergezichten vanaf de Tafelberg. En zo komt het dat ik op zondag vanuit een Nederlands ziekenhuis in de druilerige regen neerstrijk in het met palmbomen omringde en door zon overgoten Groote Schuur Ziekenhuis...

Natuurlijk ging het niet zo makkelijk als ik het nu omschrijf. Een enorme berg papierwerk, e-mails en telefoontjes ging eraan vooraf. In Zuid-Afrika ging alles in Afrikaans tempo en via de post en ik ben ik-weet-niet-hoeveel-keer naar Internationalisering geweest voor weer een stempeltje en handtekening, maar nu sta ik hier en begint de zoektocht naar het Eye Department. Het is een lange zoektocht in een waar doolhof. Ik word van hot naar her gestuurd, verdwaal, maar vind mijn weg terug, waarna ik uiteindelijk door een vriendelijke zuster naar een heel ander gebouw wordt gebracht. Hier vind ik een oogarts en enkele Zuid-Afrikaanse studenten en mijn coschapavontuur gaat beginnen! De studenten zijn ontzettend aardig en leggen maar al te graag alles uit, zijn heel geïnteresseerd in mij en wat ik hier kom doen, maar ze beseffen geloof ik niet dat ik in een georganiseerde chaos ben beland waar ik de organisatie totaal niet in zie...
De eerste dag werd dus vooral achter hen aanhobbelen en oefenen met de fundoscoop. Ik zie geen bal door dat ding, maar weet dat het niet aan mijn ogen ligt. Mijn ogen zijn mijn alles en ik ben dan ook blij dat ik bij het oefenen met de funduscamera niets afwijkends zie op de foto…

Nicole