Blog Nicole - Observeren, imiteren, incasseren...

Ik ben iemand die observeert. ‘Al doende leert men’ gaat voor mij niet op. Al ziende leer ik. Op 3-jarige leeftijd moet ik ergens gezien hebben hoe je veters strikt, want een van de eerste herinneringen die ik heb is dat ik voor het eerst de veters van mijn geel-groen-blauw-rode schoentjes strik.

Ik zat op zolder en was apetrots. Inmiddels heb ik nieuwe uitdagingen gevonden, maar observeren blijft mijn ding. Op de ok sta ik aan de zijkant te kijken wat anderen doen; hoe trekken ze steriele handschoenen aan, hoe bedekken ze de patiënte met steriele doeken, hoe wast de gynaecoloog zijn handen en waar mag je lopen? De gekleurde vlakken van de steriele plekken in een Nederlandse ok zijn niet te vinden; hier is de gehele vloer bruin betegeld. Om geen flater te slaan observeer ik eerst: ik zie pennen die op steriele doeken worden gegooid, de ok-assistente die met haar steriele arm tegen de muur leunt, deuren die te pas en te onpas opengaan en iedereen loopt overal. Het lijkt hier allemaal niet zo uit te maken, dus ik kom voorzichtig uit mijn veilige hoekje en loop alleen waar anderen ook lopen; ik imiteer. Het enige verschil is dat ik tien paar ogen op me heb gericht als ik beweeg en zeker de helft het leuk lijkt te vinden je op een fout te betrappen. ‘Hé, jij! Jij mag daar niet lopen, jij bent niet steriel!’ Ik incasseer, het zal wel. De afgelopen vier weken heb ik één ding wel geleerd: dat je je er niet te veel van moet aantrekken. Uit een andere hoek komt een vriendelijk woord, de anesthesie zegt: ‘Nicole, kom gezellig hier, bij ons mag je altijd zitten, steriel of niet.’ Ik besluit vriendjes te worden met de anesthesie, gezellig!

Natuurlijk imiteer ik niet altijd. Gelukkig niet, denk ik als ik bij een keizersnee van top tot teen onder het bloed zit. Terwijl uit zes arteriën het bloed pulserend uit de patiënte spuit, kijkt de gynaecoloog naar mij: ‘Gelukkig, je hebt een spatbril op.’ Ik kijk de gynaecoloog aan en denk, tuurlijk, waarom u niet?! Na de ok loop ik naar de kleedkamer om schone kleding aan te doen. Ik ben over de witte lijn, daar waar je in je gewone kleren mag lopen. Ik kom m’n medeco tegen, m'n muts heb ik net afgezet, hij staat ook met z’n muts in z’n hand: ‘Je moet een muts op, meisje!’, roept een van de zusters. Ik kijk m'n medeco aan en we schieten beiden in de lach: ga je ergens anders mee bezighouden!

Niet altijd blijf ik rustig. Tijdens de zes operaties op maandagochtend bouwt de spanning in mij zich op. Ik probeer rustig te blijven, maar merk aan mezelf dat het niet helemaal lukt; ik droom weer weg naar het zwembad en schrik op als een arterie naar mij toe spuit. ‘Waarom schrik jij? Jij moet niet schrikken, jij laat anderen schrikken!’ Incasseren, gewoon doorgaan. Met trillende handjes sta ik een buik te hechten. Komt het doordat er tien paar ogen op me gericht staan, de zusters die roepen dat ik sneller moet zijn omdat ze willen gaan lunchen of toch die voor mij gespannen werksfeer... Ik weet het niet.

Normaal gesproken imiteer ik soepel het hechtwerk van de chirurgen en glijdt de naald snel door de huid heen. Ik weet in ieder geval wel dat het niet helpt dat de gynaecoloog even benoemt dat ik zo sta te trillen; incasseren…

Nicole