Blog Nicole - Even wennen hoor

‘Je gaat naar Suriname voor je coschap, lekker vakantie vieren dus! Gynaecologie? Oh, dat is wel hard werken. Succes!’

Het blijkt helemaal te kloppen. Ik beland in een huis met negen coassistenten en alleen de gynaecologie-coassistenten doen daadwerkelijk iets; het is keihard werken in het ziekenhuis. Zeker als Nederlandse vroúwelijke coassistent moet je vechten om gehoord te worden. Ik was in Nederland al gewaarschuwd voor de zusters die niet al te blij lijken met vrouwelijke stagiaires. En ik maak het er natuurlijk helemaal niet beter op als ik direct een vraag stel zonder eerst te vragen hoe het gaat en hoe hun weekend was. Ergens in de overdracht had iemand me dat wel verteld maar ik ben het gewoon niet gewend… Mijn mannelijke medeco heeft er duidelijk meer kaas van gegeten, hij krijgt alles voor elkaar. Ik glij regelmatig uit over het kwijl dat die zusters achterlaten als hij langskomt. Ik probeer het niet persoonlijk op te vatten. En zo blijken er nog veel meer culturele obstakels te overwinnen.

Als ik het ziekenhuis binnenkom kan ik beginnen aan een lange takenlijst; postpartum vrouwen en hun baby’s nakijken, statussen zoeken, ok-patiënten opnemen, ontslagbrieven schrijven en ondertussen tien keer checken of de visite begonnen is. Ergens gedurende de ochtend begint deze maar dat is afhankelijk van wanneer de gynaecoloog tijd heeft. Ondertussen check ik vijf baby’s, doe ik zes opnames en schrijf tien ontslagbrieven, dus vaak heb ik pas halverwege door dat de visite begonnen is.

En als ik er dan eenmaal bij zit, versta ik er echt geen bal van. Er wordt wat heen er weer gefluisterd in rap Surinaams, wat opeens helemaal niet meer op Nederlands lijkt en ik heb geen idee over wie het gaat of wat het beleid is. Af en toe staren ze naar mij. Dat betekent dat ik iets moet doen – het laboratorium bellen, een briefje pakken of een status zoeken. Dan staan ze opeens allemaal op en lopen langs de patiënten. Af en toe stoppen ze bij een patiënt maar vaker wordt gewoon even herhaald wat het beleid is: ‘naar huis, blijven liggen, echo maken, ijzer kuurtje’. Er wordt weinig aan de patiënt gevraagd, maar misschien is dat al bij de papierenvisite besproken? Efficiënt is het wel; na 5 minuten zijn we langs 28 bedden gelopen en kan ik verder met mijn to-dolijst.

Eigenlijk doen we hier precies wat een arts-assistent doet. Met de in mijn ogen minimale bezetting aan artsen runnen wij de zaal. Tijd voor overleg is er niet en de gynaecologen zijn moeilijk te vinden. Gekscherend roepen wij ‘als we opschrijven dat de baby’s drie benen heeft is er niemand die dat opmerkt!’ Helaas gebeurt er ook niks als ik opmerk dat die jonge patiënte een denderende souffle heeft of dat we denken dat die baby salaamkrampjes heeft. Mijn voorgangster had bij een oude dame een acute buik opgemerkt; pas een dag later werd er iets mee gedaan, helaas te laat… Ik vraag me ondertussen steeds meer af waarom ik die stethoscoop nog op die thorax leg., als er toch niks aan gedaan wordt.

Ik doe echt mijn best me aan te passen aan de culturele en medische verschillen maar ik denk regelmatig ‘hoe ga ik dit acht weken overleven?’ Gelukkig zitten er in de assistentenkamer vijf andere co’s die deze eerste twee weken ook hebben overleefd. Ze steken me een hart onder de riem, geven een schouderklopje en beloven me dat het beter wordt. Het is gewoon even wennen…

Nicole