Blog Nicole: Bijna dokter

De eerste keer dat ik in een buitenlands ziekenhuis kwam, was alles behalve gepland. Ik was eerstejaars geneeskunde en in de zomer naar Nepal gereisd om daar in een weeshuis te werken. Met drie andere vrijwilligers gingen we in het weekend een berg beklimmen. Het was en steile klim over spekgladde rotsen. Vlak voor de top sloeg het noodlot toe.

Een Australische medevrijwilliger liep zo’n 50 meter voor mij toen ik haar hoorde schreeuwen. Je hebt geen jaren geneeskundestudie nodig om hier een niet-pluisgevoel van te krijgen. Ik maakte een sprintje en mijn gevoel werd bevestigd. Haar been lag er niet goed bij. Iedereen keek mij aan: bijna dokter toch? Dat ik alleen maar vakken over celbiologie en fysiologie had gehad, hielp nu absoluut niet. Ik kwam niet verder dan haar in de schaduw leggen, flinke dosis paracetamol geven en haar rustig krijgen. Gelukkig kwamen er drie mannen aan die zonder aarzeling aan de slag gingen. Met stevige takken en hun riemen begonnen ze haar been te spalken. Ondertussen besloot ik het weeshuis waar wij werkten te bellen voor hulp en na een uur kwamen zes huisvaders en bijna volwassen jonge mannen mét brancard aangerend. De langzame tocht naar beneden kon beginnen.

Hierna begon de helse rit naar het ziekenhuis in een laadbak met de klep open. Krampachtig hield ik de brancard vast. Ik was opgelucht toen we eindelijk het ziekenhuis bereikten. Mijn medevrijwilligers gingen haar verzekeringspas en creditcard halen, want zonder dat laatste stukje plastic wordt er niet gehandeld. Gelukkig hadden we bij elkaar nog enkele roepies om alvast een begin te maken aan dit Nepalese ziekenhuisavontuur. Ze werd overgeladen in een rolstoel en naar de röntgenafdeling gereden. Met het bewijs van betaling konden er twee foto’s worden gemaakt, meer niet. Hardhandig werd ze neergelegd en haar been omgedraaid. Het is productie draaien, geen patiëntvriendelijkheid. Met twee foto’s kwam ze de kamer weer uit, het lange wachten kon beginnen om een dokter te spreken… Ondertussen keek ik mijn ogen uit. Er werden mensen binnengebracht en in een hoekje gelegd, families kwamen binnen met bakken eten, overal huilende baby’s en kermende patiënten. Er stond een rek waarop tientallen plastic handschoenen hingen te drogen en ik vroeg me af wat ze met naalden zouden doen. Na enkele uren riep een arts ons binnen in een kamer waar tien andere patiënten konden meeluisteren naar de diagnose: luxatie in het proximale fibula-tibiagewricht. Gelukkig geen operatie, geen naalden of andere invasieve behandelingen. Het werd een brace en een enkeltje Australië.

Nicole