Blog Myrthe - De centrale leeuwenkooi

Toen ik bijna anderhalf jaar geleden de auto uitstapte en richting het gebouw liep waar de eerste ronde van de decentrale selectie zou plaatsvinden, werd al mijn vertrouwen in het succesvol doorkomen van deze selectie in één klap aan duizend stukjes geslagen.

Ik wist wel dat er meer mensen waren die geneeskunde wilden doen, en ik had ook wel verwacht dat ik daar niet de enige zou zijn, maar dat de mensenmassa die zich met mij naar de tentamenzalen bewoog ongeveer even groot zou zijn als mijn hele middelbare school had ik niet echt aan zien komen. En niet alleen waren het er veel, ook zagen deze mensen er extreem gevaarlijk uit. Het waren briesende, snuivende roofdieren, die bloed roken en hun prooi in het vizier hadden. Ze waren er gekomen met maar één doel, en dat was binnenkomen bij geneeskunde. Overwinnen. Ellebogen in de aanslag. Sommigen keken me heel boos aan, alsof ze wilden zeggen: ‘Waag het eens mijn plek hier af te pakken'. En ik had het idee dat er een paar bij zaten die het zelfs geen probleem zouden vinden om mij bijvoorbeeld op te eten, als dat hun toelating zou betekenen.

Sommige mensen weten al vanaf het moment dat ze de baarmoeder verlaten dat ze arts willen worden. Ze worden geboren met een stethoscoop om de nek. Ik ben niet één van deze mensen. Sterker nog, het eerste jaar na mijn eindexamen deed ik niet eens mee aan de loting voor geneeskunde, maar ging psychologie studeren. Pas toen kwam ik erachter dat mijn leven toch niet compleet zou zijn als ik geen arts zou worden. Helaas was ik na mijn eindexamens ergens blijven hangen in lotingsklasse E, waardoor ik uitgeloot werd, en alleen nog kans maakte als een stuk of duizend mensen die voor mij op de lijst stonden allemaal zouden besluiten dat geneeskunde toch niet echt hun ding was.

En zo bevond ik mij een halfjaar later tussen deze woeste massa om het toch nog een keer te proberen met decentrale selectie. En vandaar dat ik, toen ik deze woeste massa zag, me toch enigszins schuldig voelde. Terwijl zij al jaren op dit moment gewacht hadden, had ik het bij psychologie toch wel erg naar mijn zin, maar wilde ik het gewoon nog één keer proberen, zodat ik later geen spijt zou krijgen.

Als geneeskundestudent is het natuurlijk heel gevaarlijk om uit te komen voor je twijfels, want hoe oneerlijk is dat tegenover al die arme zielen die niet zijn ingeloot, en het zo ontzettend graag wilden? Laat ze maar niet horen dat ik zelfs nadat ik mijn brief kreeg waarin stond dat ik was toegelaten nog twijfelde. Gelukkig verdween die twijfel als sneeuw voor de zon na mijn eerste college, en wist ik dat geneeskunde de mooiste studie ter wereld was. Heeft iemand anders, die al jaren de droom als arts koestert, meer recht dan ik om toegelaten te worden?

Een lastige vraag, waar ik eerlijk gezegd geen sluitend antwoord op heb. Maar persoonlijk zou ik, wanneer ik later op de operatietafel lig, het toch net iets belangrijker vinden dat mijn dokter mijn ingewanden op de juiste plek weet te leggen, dan dat hij op zijn zevende al wist dat hij chirurg wilde worden. Het spijt me heel erg voor degene wiens plek ik nu heb ingepikt, maar ach, psychologie is ook een echte aanrader!

Myrthe

Meer blogs en columns