Blog Lisanne - Het VGT-ritueel

Vier keer per jaar weet je dat de coassistenten glimlachend hun wekker zetten. De volgende ochtend voelen ze zich ongekend uitgerust en stappen ze gewapend met drie potloden, een gum en een puntenslijper op de fiets.

Ook ik doe vier keer per jaar mee aan het ritueel van de voortgangstoets (VGT). Ik stap uitgeslapen op de fiets, en haal een vriendin op. Hoe dichter we bij de locatie komen, hoe groter de fietsende slinger geneeskundestudenten.
Eenmaal aangekomen bij de hal, maak ik al lopend naar mijn plek, praatjes met andere co’s die ik soms al maanden niet heb gezien. Eenmaal bij mijn tafeltje stal ik mijn spullen zorgvuldig uit: chocola, een banaan, koekjes en een thermoskan staan demonstratief op mijn tafel. De buurman voor mij heeft een half brood en energiedrankjes meegenomen. Naast mij zit een eerste- of tweedejaarsstudent, te herkennen aan alleen een flesje water en een potlood op haar tafeltje.

Het is februari dus deze keer mogen we het gele boekje openslaan. Als de toets begint hoor je een golf van aanschuivende stoelen door de hal. De voortgangstoets is niet zomaar een toets, het is een tactisch spel. Doordat je aftrek krijgt voor fout ingevulde antwoorden, staat mijn boekje altijd vol met wiskundige berekeningen. Je hebt vier uur de tijd om 200 vragen te beantwoorden, zodat ik regelmatig een pauze kan inlassen. Dan kijk ik om me heen of maak ik een tekeningetje van de buikorganen in mijn boekje.
Halverwege de toets voel ik de kou langzaam via mijn voeten mijn lichaam binnentrekken. Had ik toch maar nóg een extra laag kleding aangedaan, mopper ik in mezelf. Er galmt een nies door de hal, gevolgd door allemaal mensen die hun neus eens flink ophalen. Tijdens de voortgangstoetsen in de winter zijn er veel snotterende mensen, waardoor mijn concentratie regelmatig wordt verstoord. Telepathisch probeer ik een jongen in de buurt duidelijk te maken dat een neus snuiten erg verlichtend kan zijn, voor hem maar ook voor de studenten om hem heen.

Als ik de toets heb doorgewerkt, vul ik eerst de vraagtekens in op het antwoordformulier. In mijn vijfde jaar zijn dat er gelukkig aanzienlijk minder dan toen ik mijn eerste toets maakte. Eenmaal klaar, loop ik wat stijf richting de uni om te lunchen met wat medestudenten. Eindelijk kunnen we weer eens wat bijpraten. Uiteraard hebben we het eerst nog over de toets, dat er te weinig vier- en vijfkeuzevragen waren en te veel twee- en driekeuzevragen. Na de lunch gaan we naar huis, om te genieten van onze vrije middag.
Maar rond vier uur barst de discussie op mijn telefoon los. De antwoorden staan op het internet. Deze rituele VGT-dag eindigt met het gebruikelijke geklaag dat de norm deze keer vast weer hoger ligt dan voorheen en dat het helaas nog een tijdje duurt voordat we de definitieve uitslag krijgen.

De voortgangstoets, een moment om je kennis te vergelijken met andere geneeskundestudenten, maar vooral een dag om even je medeco’s te spreken en een middagje bij te komen van de drukke coschappen.

Lisanne

Meer blogs van Lisanne