Blog Kitty - Integratie

Sommige dagen zijn gewoon verschrikkelijk. Als familieleden hun geliefde handmatig moeten beademen op onze spoedeisende hulp. Als de onderbezetting meer is dan normaal. Als geen van de patiënten Engels lijkt te spreken. Als we té zieke kinderen hebben. Als ik de botte naald echt niet door de huid heen krijg.

Maar andere dagen lijk ik beter te integreren. Met de juiste jeepney richting het ziekenhuis, de juiste Hiligaynon-tekst om de chauffeur te laten stoppen en te betalen, in een soepele sprong van de jeepney af als we bij het ziekenhuis aankomen en zonder twijfel via de juiste ingang langs de beveiliging. Zo'n dag lijk ik het eindelijk te leren. Een infuus inbrengen met een handschoen als stuwband en een bloedafname zonder vacuüm. Precies op tijd op de juiste plek zijn om met de verpleging mee te kunnen voor een nachtelijke snack.

Ik waardeer de creativiteit van de onvermoeibare Filipijnse verpleging. Als ze infuus- en botbreukspalken knippen uit oude dozen of stuwbanden uit een stuk rubber. Als ze de halfvolle vochtinfusieflessen gebruiken voor de volgende patiënt, zodat de familie ze niet hoeft te kopen. Als ze betadine in water oplossen bij gebrek aan zeep.

Ik waardeer de zorgzame familie. Want ziekenhuiszorg in een Filipijns overheidsziekenhuis gaat enkel over de medische handelingen; de lichamelijke verzorging of hulp bij het eten komt voor rekening van een familielid. Hetzelfde geldt voor de 24/7 handmatige beademing. Het zorgen voor een kussen, laken of deken. Het op en neer gaan naar de apotheek voor de medicatie, het infuussysteem, de katheter.
En inderdaad worden de patiënten zelden alleen achtergelaten in het ziekenhuis. Met zo’n 30 patiënten in de warme, kleine, eerste-hulpruimte betekent dat al gauw 80 opeengepakte mensen. Ondanks de bordjes ‘only one fellow allowed’ poogt niemand het aantal zo noodzakelijke familieleden daadwerkelijk te beperken tot één per patiënt.

Het is bijna 4 uur ’s nachts als ik besluit de handmatige beademing van een klein jongetje over te nemen. Hij vecht al een paar uur tegen de slaap waarbij zijn moeder met enige regelmaat korte tijd niet beademd wordt. Leunend tegen de stretcher en al knijpend in de ballon staar ik naar een oude vrouw die haar echtgenoot liefdevol een bakje witte rijst voert. Hij schrokt het uitgehongerd weg. ‘He was not allowed to eat’, zegt de arts die naast me komt staan. Verschrikt kijk ik haar aan, maar ze glimlacht. Ergens weten we allebei dat hij wel weer nuchter zal zijn tegen de tijd dat hij eindelijk aan de beurt komt voor zijn operatie. Als hij ooit aan de beurt komt.

Hoe waardeloos het systeem soms ook is, een blik op al deze mensen vertedert me. Ik kan niet anders dan diep respect opbrengen voor hun verantwoordelijkheidsgevoel, hun engelengeduld, hun immense moed en hun onvoorwaardelijke zorgzaamheid.

Kitty