Blog Jane - Het k-woord

Klote, ik heb kanker. Vind je dat grof klinken? Of is dat juist het understatement van het jaar?

Heb jij weleens een huilende dokter gezien? Ik niet. Mag je je tranen laten lopen waar de patiënt bij is? Ik weet het eigenlijk niet. Dit spookte door mijn hoofd toen ik met betraande ogen naast het bed van een patiënt stond.

Welkom in het ziekenhuis. Het is niet voor niets dat al mijn niet-geneeskundevrienden hier niet graag komen. Wat wil je, hier krijg je slechte uitslagen. Al verpakken dat in wat we technisch een ‘slechtnieuwsgesprek’ noemen.

‘Ik ga die patiënt vertellen dat ze kanker heeft’, klinkt tenslotte erg kil.

Maar: ‘Ik ga die lieve mevrouw van kamer 3B vertellen dat ze kanker heeft’, is misschien iets te betrokken.

‘Ik ga haar vertellen dat er na al die onderzoeken wel degelijk iets aan de hand is en het blijkt ongeneeslijk’, is een heel precieze beschrijving, maar dan biggelen de tranen over je wangen en wat heeft die vrouw daaraan?

Je wordt dokter omdat je mensen wilt helpen, waarschijnlijk zijn wij ook wel iets meevoelender dan gemiddeld. Deze gedachten gingen door me heen toen ik na een visiterondje meerdere malen met natte ogen het brok in mijn keel had weggeslikt. Gelukkig hoefde ik niet het woord te doen. Ben ik dan nog niet gehard en moet ik die muur nog optrekken? Ben ik nog niet gewend aan het woord kanker in mijn dagelijks vocabulaire? Of is het net als met alles dat je vooral als je start opmerkelijke dingen opvallen? Ja. Want je hoeft niet stoïcijns te zijn als mensen het ergste bericht van hun leven te horen krijgen: ‘U heeft kanker.’

Mijn eerste slechtnieuwsgesprek viel me zwaar en dan zat ik nog wel aan de goede kant van de tafel. Er zullen er nog vele volgen. Dt is ook een kant van het artsenbestaan. Eén die ik zal moeten leren beheersen, om daarmee juist de patiënt te kunnen helpen beslissingen te nemen waar zijn leven van afhangt.

Meer blogs van Jane