Blogs
2 minuten leestijd
Blog

Blog Greetje - Waarschijnlijkheidsdiagnose

Plaats een reactie

Afgelopen week was mijn eerste week op de Female ward. Dit is wel even wat anders dan de Paediatric ward. Echte grote mensen die vooral erg ziek zijn en veel ziektes tegelijk hebben. Hiv, tuberculose, diabetes met nog een snufje decompensatio cordis en anemie. Je weet niet precies wat je aan het behandelen bent. Je werkt vaak met een waarschijnlijkheidsdiagnose die je niet kan toetsen met laboratoriumwaarden of beeldvorming. Je tast in het duister waarom ze soms dood gaan of ineens opknappen.

Op de afdeling liggen twee vrouwen met een aterme buik terwijl ze niet zwanger zijn. Eentje heeft een gigantische splenomegalie en anemie, de andere een ascitesbuik. Voor de splenomegalie stel ik een differentiaaldiagnose op; malaria, bilharzia, tuberculose et cetera.
Helaas zie ik in haar health passport dat ze voor al die oorzaken al behandeld is zonder resultaat. We behandelen haar symptomatisch met een bloedtransfusie, maar we kunnen geen onderliggende oorzaak voor haar ziekte vinden.
Op de ascitesbuik doe ik een therapeutische en tegelijk diagnostische punctie, maar er loopt niet zoveel vocht af als ik zou willen. De analyse van het ascitesvocht helpt me niet veel verder naar een diagnose. Ze wil geen verder onderzoek vanwege geldgebrek. Ik schrijf haar diuretica voor. De volgende dag zegt ze zich minder kortademig te voelen, maar ik geloof er niks van, want ze zit hijgend in bed. Weer een patiënte die geen geld meer heeft om opgenomen te blijven.

Ik neem een 26-jarig meisje op met diepgele ogen en een verlaagd bewustzijn. Ze gebruikt een jaar antiretrovirale therapie vanwege haar positieve hiv-status. Haar familie vertelt dat ze sinds een aantal dagen gele ogen heeft en niet meer kan lopen. De anamnese is moeizaam; de kleur van de ontlasting en urine blijft onduidelijk. Ze is erg ziek en we starten met antibiotica en antimalariamiddelen en stoppen de hiv-medicatie. Ik vraag een echo van de lever en galwegen aan die zonder afwijkingen blijkt. Helaas kan het lab geen bilirubine bepalen.
De testen die wel beschikbaar zijn, helpen me niet verder. Ze ligt vijf dagen op de afdeling en ik kom er niet achter wat ze heeft. Ze overlijdt in het weekend.

Gelukkig zijn er ook succesverhalen. Een agogo (grootmoeder) van 71 jaar met een pneumonie tref ik rillend, hoestend en hijgend in bed. In haar longen hoor ik crepitaties over alle velden. De status vermeldt dat ze acht kinderen heeft van wie er zeven zijn overleden. Haar man is vorig jaar gestorven. Ze krijgt orale antibiotica en ik switch meteen naar intraveneus omdat ik haar erg ziek vind. Na twee dagen intraveneuze antibiotica zit ze op een ochtend rechtop in bed haar nsima (maispap) te eten en groet me vrolijk. Op mijn vraag hoe het gaat barst ze in lachen uit. ‘Dat zie je toch onnozele, witte dokter. Ik ben beter, ik wil naar huis. Er is genoeg te doen thuis!’ Over de veerkracht van Malawianen blijf ik me verbazen.

Greetje                                      

Meer blogs van Greetje

beeld: auteur
beeld: auteur
coschappen Diabetes tropengeneeskunde tuberculose Malawi ontwikkelingslanden
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.