Blogs
2 minuten leestijd
Blog

Blog Evelien - Opstaan

Plaats een reactie

Het is nog donker als ik wakker word. Zoals gewoonlijk deze maanden. Van alle zintuigen werken mijn oren het eerst en vanuit de verte bereikt een hoge pieptoon mijn hersens. Ik grom verongelijkt terwijl het wollige, warme gevoel langzaam wegtrekt. Het is weer tijd om op te staan. Nu al. Zucht.

Traag word ik uit de diepte van slaperigheid naar de oppervlakte getrokken. Het voelt log en zwaar aan. Ondertussen roept het aanzwellende gepiep om aandacht. Ik frons; die herrie moet uit. Maar mijn armen willen nog niet doen wat ik ze opdraag.

Het lawaai vormt zich tot een suis die rondraast in mijn hoofd, wat een lichtelijk gebonk opwekt. Achter die schel fluitende storm komen de geluiden van de wereld langzaam doorsijpelen en geleidelijk verkleurt mijn beeld naar grijstinten.

Hier klopt iets niet. Het gebonk wordt erger. Ik lig ook eigenlijk helemaal niet lekker. Het lome en warme van net is weg. Sterker nog, ik krijg het zo langzamerhand echt koud. Ook de ondergrond is harder dan ik dacht. Pijnlijk zelfs, want naast het gebonk in mijn hoofd voel ik ook ergens anders een dof bonzen opkomen.

De rondrazende storm gaat liggen. Eindelijk! Erdoorheen hoor ik stemmen, steeds harder. En als ik ineens mijn naam herken in de stroom woorden, open ik mijn ogen. Ineens verandert de grijzige wereld in eentje met fel licht. Of eigenlijk meerdere felle lichten met een groene waas ergens onderin mijn blikveld. Plots verschijnt vlak boven me een gezicht. Ondersteboven.

Mijn brein weet eindelijk de doffe, nu brandende pijn in de verte te lokaliseren. Mijn elleboog. Auw. Nu mijn armen het blijkbaar weer doen, probeer ik te gaan zitten. Onzichtbare handen – die horen vast bij dat ondersteboven hangende gezicht – helpen me overeind.

In de waas herken ik ineens menselijke vormen. Drie paar ogen boven groene schorten kijken me aan. Links piept nog een ander gezicht boven het doek uit. Ineens ben ik me bewust van eenzelfde schort dat tot aan mijn enkels reikt. Daaronder zie ik gele OK-klompen. En ik voel een mondmasker op mijn gezicht.

De scherpe haak die ik net nog vasthield boven de patiënt, ligt een eindje verderop op de grond.

O shit.

Evelien

Meer blogs van Evelien

beeld: Thinkstock
beeld: Thinkstock
coschappen chirurgie operatiekamer
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.