Blog Avin - Griekse crisis

Ken je dat? Je loopt door een winkelstraatje en allerlei verkopers proberen je naar binnen te praten. ‘Kom hier eten! 15 euro en je hebt een hele avondmaaltijd!’ In Turkije is het nog het ergst; daar moet ik altijd naar de grond kijken als ik langs restaurants loop, want anders zit ik zo ergens een compleet viergangenmenu te eten voor een ‘vriendenprijsje’.

Net zoals de restaurantmedewerkers voor hun restaurant staan, zo zat een dokter een paar dagen geleden ergens in een steegje in het pittoreske dorpje Oia (spreek uit: Ia, maar ik ga nog altijd voor Oya; het doet me denken aan K3’s oya lélé). Locatie: Griekenland. 

Op een dag had ik een heus ontbijt gehad, en ik besloot honderd baantjes te zwemmen in het zwembad. Mijn vader en broers hadden een zwembril gekocht en ik besloot mijn borstcrawl te perfectioneren. Na honderd baantjes onder water, begon mijn oor pijn te doen. Ik wachtte af en een paar dagen later deed het nog steeds pijn, en het werd steeds erger. Ik ging mijn eigen DD af en klaagde om het uur bij mijn ouders. 

Tijdens onze laatste avond liepen we na een heerlijk ijsje (voor wie naar Oia gaat: Lolita’s maakt heerlijk ijs!) door een smal straatje wat ook wel een steegje genoemd mag worden. Daar zat, achteruit wippend op een witte plastic stoel, een man met een chirurgenshirtje en een witte jas en sneakers aan. Hij keek ietwat verveeld naar zijn telefoon (of iPod?) en had zijn oordopjes in. Ik liep vol zelfvertrouwen naar hem toe en gokte erop dat het een heuse dokter moest zijn en geen neparts. Het gesprek vond plaats in het Engels.

Ik: ‘Hallo, heeft u misschien een otoscoop?’
Dr.: ‘Hoi, jazeker …* onbegrijpelijk Engels omdat hij zacht praatte.’
Ik: ‘Eh, sorry, wat zei u?’
Dr.: ‘Kom maar binnen!’

Ik wilde hem vriendelijk bedanken, en weglopen. Ik zou immers de volgende dag al naar huis gaan en daar hadden we genoeg otoscopen. Hij bleef aandringen en stond al half in zijn spreekkamer, toen ik maar meeliep. Wat ongemakkelijk schuifelde ik zijn spreekkamer binnen, met mijn ouders op sleeptouw. De deur ging dicht en het praatje begon. 

Dr.: ‘Waar komen jullie vandaan?’
Ik (had geen zin om uitgebreid te kletsen dus kwam maar meteen tot de kern): ‘Nederland. Zeg, luister eens doc, ik heb last van oorpijn.’
Dr. (begreep volgens mij de boodschap): ‘Hoelang al?’
Ik: ‘Een aantal dagen al.’
Dr.: ‘Oké, ik moet je onderzoeken dan. Ga maar zitten.’

Ik ging zitten op de onderzoekstafel en uit een laatje toverde hij een otoscoop tevoorschijn. Hij begon eerst met mijn linkeroor.
‘Eh, het is mijn rechteroor, hoor.’
Hij keek me eventjes aan en zei toen met een redelijk arrogante en belerende toon: ‘Bij een onderzoek kijk je eerst altijd naar het goede oor. Dan ga je pas naar de aangedane kant. Oké?’

Ik knikte maar en lachte ongemakkelijk. Hij concludeerde een otitis externa en wat oorsmeer. Mijn vader pakte de otoscoop en concludeerde dat de dokter niet zoveel wist. Volgens hem kon je namelijk he-le-maal niks zien. De dokter was al naar zijn bureautje gelopen en begon met het schrijven van een recept voor oordruppels die antibiotica en corticosteroïden bevatten. Hij vroeg mijn naam en kriebelde het met zijn doktershandschrift op een A5-papiertje. Hij drukte zijn stempel erop en gaf het aan me, waarna hij meteen begon met het schrijven van de rekening. Mijn moeder vroeg: ‘Is this your private clinic?’
‘Yes.’

Mijn vader vroeg hoeveel het zou kosten: ‘Eh, it’s… (hij leek even na te denken) 40 euro. Because I did the exam.’ Mijn mond viel bijna open van verbazing, maar gelukkig hield ik me in. De 40 euro werd betaald, en na wat handdrukken stonden we na ongeveer in totaal 5 minuten weer buiten. 

In 5 minuten 40 euro verdienen? Ga dan naar een populair stadje, richt je privékliniek op en doe een doktersjas aan. Ga op een stoel zitten buiten je kliniek en nodig mensen die een simpele vraag stellen meteen uit in je spreekkamer. Zorg ervoor dat je vriendelijk blijft. Stel slechts één anamnestische vraag; iets over hoelang ze het al hebben of zo. Eenmaal binnen, smeer ze een of ander onderzoek aan, en klets wat over onbelangrijke dingen. Verras ze op het eind met een zelfbedachte prijs, en geniet van de verbaasde gezichten.

Wie had het over een Griekse economische crisis?
 
Avin

Meer blogs