Blog Anouk - Te hoge bloeddruk

De overdracht duurde langer dan gedacht en ik heb nog twee minuten om mijn patiënt uit de wachtkamer te vissen. Met gepaste snelheid vlieg ik de gangen van het ziekenhuis door terwijl ik hardop nadenk over de oorzaken van secundaire hypertensie. Gelukkig heb ik me goed voorbereid en weet ik de belangrijkste oorzaken op te dreunen.

Terwijl ik het bordje ‘Polikliniek Interne Geneeskunde’ passeer, sla ik met een ruk rechtsaf. Mopperend wijs ik mezelf erop dat ik de grote bloeddrukband nog bij de balie moet ophalen. Dan roep ik mijn patiënt binnen. Het is een man van 55 jaar die ondanks uitgebreide medicamenteuze behandeling nog steeds een veel te hoge bloeddruk heeft. Ik vraag hem het hemd van het lijf. Ik focus me op bekende oorzaken van een onbegrepen hypertensie: zoethout- en dropgebruik, therapieontrouw en nierziekten. Maar ook zeldzame ziektebeelden passeren de revue: OSAS, feochromocytoom en cushingsyndroom. Tot nu toe heb ik geen aanknopingspunten. In mijn hoofd vink ik de onderwerpen af. Onderaan het lijstje staat ‘coarctatio aortae’. Een zeldzaam ziektebeeld waarbij de aorta vernauwd is. Opvallend bij dit ziektebeeld is het grote verschil in bloeddruk aan de armen en de benen. Ik klop trots op mijn jaszak: de grote bloeddrukband is voor de benen. Na mijn algeheel lichamelijk onderzoek meet ik de bloeddruk aan beide armen. Mijn patiënt is nerveus en kijkt me vragend aan. Inderdaad, de bloeddruk is veel te hoog.

Terwijl ik de bloeddrukband verwissel vertel ik mijn patiënt dat ik ook de bloeddruk aan de benen zal meten. Ik leg de band aan, doe mijn stethoscoop in mijn oren en blaas de band op. Bij 150mm Hg overvalt het gevoel van extreme paniek me. Hoe moet dit eigenlijk? Ik realiseer me dat er geen weg terug is. Met een vuurrood hoofd bedenk ik me waar ik in vredesnaam naar de bloeddruk kan luisteren. Met bibberende handjes leg ik de stethoscoop op de mediale malleolus en luister. Ik laat de band leeglopen. Niets. Ik trek de stethoscoop uit mijn oren en de patiënt kijkt me aandachtig aan: ‘en?’ Ik antwoord vluchtig. ‘Tja meneer, dat kan ik niet zo zeggen, dat moeten we berekenen’.

Met het schaamrood op mijn kaken vertel ik mijn supervisor over mijn blunder. Lachend vertelt ze me hoe het wel moet: je luistert niet, maar kijkt naar het verkleuren van de voet. De flush-methode. Ze bekijkt mijn rode hoofd en zegt: ‘… maar volgens mij heb jij dat aan den lijve ondervonden!’

Anouk

Meer blogs