Blog Anne - Narcosetoucher
Plaats een reactie‘Doe maar alvast handschoentjes aan’, wordt er naar me geroepen tussen de praktijken door. Ik loop vandaag mee op een buitenlandse abortuskliniek en het is één grote machine vol tijdsdruk. De patiënten zitten in hun badjas in de wachtkamer met een tijdschrift als ware het de Zwaluwhoeve. Zo’n feest is het helaas niet vandaag: onder lichte narcose krijgen ze een vacuümcurettage (abortus). Door het bijwonen ervan word ik verplicht me af te vragen wat ik er eigenlijk van vind. Ik snap heel goed dat hier een potentieel leven beëindigd wordt, maar een ongewenst kind is naar mijn mening erger, zowel voor moeder als kind. Plastisch vind ik het wel. De inhoud van de baarmoeder verdwijnt pruttelend via een zuiger in een buis, afgedekt om het foetusdrekje niet te tonen.
Na ruim tien minuten is de volgende alweer aan de beurt voor de lichte narcose. Ik zie geboortedata voorbijkomen van ruim na 1990, wat een mengeling van medelijden, verbazing en een beetje irritatie bij me opwekt. Echt gedesillusioneerd raak ik er echter niet meer van. ‘Ja doe jij maar alvast een vaginaal toucher’, wordt naar me geroepen terwijl de patiënt weggezakt is. Ik toucheer en probeer de ligging van de baarmoeder te beoordelen, wat dacht ik nodig is voordat je instrumenten naar binnen gaat schuiven. Mijn buitenhand voelt niets behalve de dikke buik vol vet van dit tienermeisje. Op het moment dat ik me omdraai om de vondst – of het gebrek eraan – te bespreken schuift de gynaecoloog al tussen de benen met haar instrumenten. Terwijl ik de resultaten probeer te bespreken klinkt er uit de verte een ongeïnteresseerd ‘huhu’. Ik begrijp de combinatie van de aanmoediging tot vaginaal toucher niet met het gebrek aan bespreking. Het duurt even voor het tot me doordringt dat de arts mij enkel een toucher wilde laten doen als ‘nuttige ervaring’ voor een student, en lekker makkelijk want de patiënt merkt er toch niets van want die is onder zeil. Een narcosetoucher. Een inmiddels niet meer geaccepteerde en achterhaalde educatieve methode die in de jaren zeventig en tachtig nog vaak werd gebruikt (maar naar ik vrees nu ook nog wel..). Groot aandachtspunt tijdens het (leren) doen van een toucher is namelijk het contact met de patiënt. Dit werd er tijdens mijn opleiding zo ingestampt, dat niemand raar opkeek van een lokaal vol met studenten die tegen gynaecologiefantomen aan het praten zijn tijdens het toucheren.
Ik baal sterk van de situatie, en voel me misbruikt, wat raar is want feitelijk is de patiënt misbruikt: er is geen toestemming vooraf gevraagd voor dit onnodige toucher. Het zit de patiënt in de tussentijd ook niet mee: ongewenst zwanger, slachtoffer van een narcosetoucher, veel te dik, en omdat het door al het buikvet heen niet lukte ook nog een rectale echo om te zien of de zwangerschap echt beëindigd is. Dat verbetert mijn schuldgevoel niet bepaald. De voordelen van de algehele narcose lijken meteen ook de nadelen.
Enige communicatie met de arts is niet mogelijk, en omdat het leerproces dit niveau niet ontstijgt vlucht ik met een smoes naar de operatiekamers. Naast de zware ziektebeelden en al het verdriet dat je tegenkomt, blijkt gek genoeg ook een deel van wat je moet verwerken te bestaan uit ervaringen waar artsen hun stagiairs mee opzadelen.
- Er zijn nog geen reacties