Blog Anne - Midwifecrisis

De man staat schreeuwend in de deuropening. Met grote ogen slaakt hij angstkreten terwijl hij wijst naar het behaarde hoofdje dat tussen de benen van zijn vriendin te zien is.

Oost-Europese angstkreten. Van angst werd deze seizoensarbeider zo wispelturig dat hij, toen het moment van persen aangebroken was, de kamer uitliep met de fameuze woorden ‘oké doei’. Als je maar een paar woorden Nederlands kent, zijn deze altijd handig...

De man wordt weer naar binnen getrokken en in een hoekje op een stoel gezet: aan een schreeuwende man tussen alle barende vrouwen is zeker geen behoefte. Soms wil ik ook wel eens wat angstkreten uitslaan, maar daar is helaas geen ruimte voor. Zo heb ik net geleerd een baring van begin tot eind te leiden, maar met deze niet-Nederlands sprekende vrouw valt niet te communiceren, dus tot zover mijn persadviezen en uitleg. Niet onbelangrijk: het gevolg daarvan is een kronkelende barende met geheel eigen perstechniek waarin geen losse wee meer te herkennen is, en ik voel me nogal structuurloos. Gek, alsof een baring zou stagneren als ik niets zeg. De gedachte hoe een tolk van de tolkentelefoon zal reageren als hij tijdens zijn oproepdienst ineens telefonisch middenin een baring belandt, schiet door mijn hoofd.

De bevalling verloopt echter zo vlot dat daar geen tijd of noodzaak voor is. Gezien mijn beperkte Engelse bevallingsvocabulaire hoor ik mezelf ‘push, push, push’ roepen en schiet bijna in de lach: het klinkt alsof ik thuis de poes binnenroep. Daar moeten we toch eens aan werken gezien de multiculturele samenleving. De setting eindigt uiteindelijk met een gezond kind, een moeder zonder enige schade, een zeer snelle spontane placenta, en een verse papa die de eerste schrik te boven is. Ik kan met een gerust hart concluderen dat bij bevallingen de rol van Moeder Natuur vele malen groter is dan de rol van de coassistent (en die van de vader…).