Blog Anne - De perfecte coassistent wil nooit naar huis

‘De perfecte coassistent wil nooit naar huis’ staat op het Delfts blauwe tegeltje boven mijn bureau. Ik kijk op mijn horloge: 21.06 uur. Het is al meer dan twaalf uur geleden dat ik begon, en ik moet helaas nog even.

Ik had liever thuis op de bank gezeten met een kop thee. Een teken van zwakte, ik ben duidelijk geen perfecte coassistent. Op het tegeltje ernaast staat ‘echte vrienden blijven vrienden’. Ik zal het bij mijn vrienden checken, als ik ze ooit weer eens zie. Die zitten natuurlijk samen te borrelen terwijl ik hier deze belachelijk lange dienst draai.

De telefoon van de arts gaat, maar zij is even bezig. Ik kijk op het scherm, ‘KUTCO BELT’ staat erop. Als ik opneem blijkt het mijn medeco. Duidelijk dat je als coassistent hier ook geen nieuwe vrienden maakt. Ik vind het geen probleem lange dagen te draaien, maar wel als ik amper wat leer tijdens een rustige dag. Het wereldrecord computerstaren is niet een van mijn leerdoelen. Dat de geneeskunde niet altijd zo heroïsch is als men veronderstelt, wordt je niet verteld bij de studievoorlichting. Op zaal voel ik me soms net een veredelde secretaresse, die toevallig medisch bijzonder onderlegd is. Dat dit een groot gedeeld geheim is onder alle geneeskundigen komt vanwege cheer pressure: na het winnen van de opleidingsloterij en jarenlang hard werken, is bekennen dat het af en toe lange saaie dagen zijn vol administratie not done. Dat zou immers niet goed zijn voor je status, en doet het een stuk minder goed op feestjes dan verhalen hoe je als medicus to the rescue door het ziekenhuis snelt. Als ik na mijn lange dienst weer op de trein naar huis stap, denk ik glimlachend aan het motto wat een arts eens meegaf: ‘Hoe erg of lang je dag ook, er komt altijd weer een einde aan’.

Anne