Bindingsangst

Het leven kent pieken en dalen, net als je loopbaan. Weet je nog dat je vroeger met stralende oogjes bij hoog en bij laag beweerde dat je bijvoorbeeld chirurg wilde worden? Omdat je een leuke aflevering gezien had van Grey’s anatomy? Of dat je op feestjes beweerde alles leuk te vinden en de beslissing later wel kwam, wanneer je al je coschappen had gehad?

En dat terwijl nu misschien blijkt dat je standaard flauwvalt op ok en je eigenlijk na al die coschappen nog steeds met je handen in het haar zit. Zo veel mensen als in het eerste jaar van geneeskunde precies weten wat ze willen, zo veel mensen weten dat in het laatste jaar juist niet meer zo zeker. Coschappen waar ze hoge verwachtingen van hadden vielen wellicht toch tegen. Terwijl andere coschappen juist onverwacht leuk waren. Daar komt nog bij dat je ook zes jaar geleefd hebt, en ook op andere vlakken niet hebt stil gezeten. Er zijn relaties verbroken, nieuwe relaties aangegaan. Nieuwe toekomstbeelden hebben zich ontwikkeld, andere ideeën over wat jij belangrijk vindt in het leven. En al deze factoren hebben invloed op je toekomstige beroepskeuze.

Pfff, het wordt je ook niet makkelijk gemaakt. Door alle specialisaties die er zijn en de vele coschappen die je loopt zie je soms werkelijk door de bomen het bos niet meer. En dan word je ook nog eens flink beïnvloed door de banenmarkt. Want dacht jij dat je misschien eindelijk een knoop had doorgehakt, dan zijn er wel weer tien anderen die tegen je zeggen dat de banenmarkt slecht is en dat je minstens een halve professor moet zijn voor die ene kans. Daar gaat je motivatie.

Vast en zeker heb je tijdens die zes jaar studie heel wat specialisten gevraagd naar hun beweegredenen en motivaties. De ene zal je een extreem gemotiveerd verhaal vertellen inclusief de nodige promotietrajecten en afwijzingen. De andere koos simpelweg voor dit specialisme omdat zijn beste maat dat ook deed, omdat hij niet tegen bloed bleek te kunnen of omdat hij pardoes solliciteerde voor een verkeerde vacature en erin is blijven hangen (ja, echt voorbij horen komen). Je begrijpt, daar heb je weinig aan en het is dan natuurlijk ook het allerbelangrijkst dat je bij jezelf je eigen beweegredenen en motivaties grondig nagaat. Maar dat is nog niet makkelijk.

Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die wél precies weten wat te doen met hun toekomstige carrière. Handig natuurlijk, je kunt alle keuzes die je tijdens je studie maakt al daarop toespitsen en zo kansen vergroten. Bijvoorbeeld door vast te beginnen met wetenschappelijk onderzoek of connecties te leggen bij het specialisme van jouw voorkeur. Maar ben jij een van die vele 'geen-flauw-ideeërs', dan zul je ongetwijfeld net als ik stiekem best een beetje een hekel hebben aan het begrip 'connecties leggen'. Want stel dat je al je connecties hebt gemaakt en je helemaal hebt gestort op dat ene, en er vervolgens toch achter komt dat het andere meer bij je past? Altijd mijn angst geweest.

En dat is precies waarom ik, hoewel ik toch altijd al een voorkeur voor gynaecologie heb gehad, mij hier nooit 100 procent over heb uitgesproken tijdens mijn studie. Altijd heb ik allerlei andere 'wat als'-deurtjes opengehouden waardoor ik toch weer kon ontsnappen. Noem het een soort bindingsangst, maar dan voor je beroep. En volgens mij ben ik niet de enige.

Over een paar maanden begin ik aan mijn semiarts op de gynaecologie, de ultieme stage om je voorkeur uit te spreken en je toewijding voor één specialisatie duidelijk te maken. Spannend, maar ergens valt daarmee ook wel een beetje een last van mijn schouders. Eindelijk heb ik dan toch de knoop doorgehakt en aan mijzelf toegegeven dat dit voor mij het allerleukste is. Geen eindeloos getwijfel meer, maar eens gepassioneerd met een en hetzelfde bezig zijn. Misschien is dat juist wat we nodig hebben om de keuze te vergemakkelijken: niet nadenken maar doen. En ervoor gaan! Ook zonder die duizend connecties of artikelen is er vast hoop, uiteindelijk landt alles voor iedereen vanzelf op zijn pootjes.