Blogs
Blog

Bevallen: nog even niet

Plaats een reactie

Toen ik laatst aan het vertellen was over mijn coschap gynaecologie en verloskunde kreeg ik de vraag: ‘Kijk je nu juist meer of minder tegen bevallen op, nu je gezien hebt hoe dat gaat?’ Over dat antwoord hoefde ik niet lang na te denken: ‘Meer, absoluut meer.’

Ik zou later wel graag kinderen willen. Lijkt me hartstikke leuk. Maar dat bevallen... ik weet het niet hoor, eerlijk gezegd lijkt het me verschrikkelijk.

Tijdens mijn allereerste nachtdienst zag ik mijn allereerste vaginale bevalling. Een hele ervaring. De aanstaande mama had al volledige ontsluiting toen wij de dienst overnamen en mocht dus vrijwel direct beginnen met persen. Papa stond aan het hoofdeinde van het bed. Het was hun eerste kindje. Overduidelijk wist papa niet goed wat hij met de hele situatie aan moest. Wanneer zijn vrouw kreunde van de pijn keek hij angstig naar de verloskundige, daarna volgde een wat stuntelige ‘je doet het goed’ in de richting van zijn vrouw. Erg aandoenlijk, helemaal naast de verloskundige die aan het eind van het bed stond te schreeuwen: ‘Persen, persen, nog eentje, ja, ja, ja, kom op, heel goed, nog één, je kan het! Mama was er helemaal klaar mee, het zweet gutste van haar voorhoofd en ze was uitgeput: ‘Laat dat kind alsjeblieft komen.’

Toen eindelijk: het hoofdje stond. Ik had dat nog nooit gezien. Ik wist eigenlijk ook nooit wat men bedoelde met ‘het hoofdje staat’. Maar toen ik het zag wist ik het, en tegelijkertijd wist ik toen ook: dit doet pijn, heel veel pijn. Ik zag een heel klein hoofdje met haartjes tussen de benen van mama uitpiepen. Het zat vast: niet echt natuurlijk, maar het ging niet meer terug nadat de wee was afgelopen. Daardoor stond alles (ja alles) op spanning. De verloskundige juichte bijna: ‘Het staat, het staat! Kijk papa, het hoofdje staat! Kom maar kijken, wil je het zien?’ Maar papa wilde het helemaal niet zien. ‘Nee, nee, ik sta hier goed hoor.’ ‘Echt niet? Het is echt bijzonder hoor.’ ‘Nee, nee’, papa wilde echt niet. Bang dat hij dingen zou zien die hij liever niet had gezien en nooit meer zou vergeten. Alsjeblieft, overtuig hem niet om te komen kijken, dacht ik nog, want dan gaat die arme man zo van zijn stokje. Maar gelukkig gebeurde dat niet.

Bij de volgende wee werd het kindje geboren. Het werd bij mama op de borst gelegd en nadat het was afgedroogd begon het krachtig te huilen. ‘Focus nu’ dacht ik bij mezelf; van andere co’s had ik namelijk gehoord dat ze het bij dit moment niet altijd droog hadden gehouden. Maar het ging best goed, dacht ik, totdat ik papa aan keek. De tranen rolde over zijn wangen en hij zei niets. Keek alleen. En staarde vol liefde naar zijn vrouw en pasgeboren kindje. Ja, toen moest ik ook even drie keer slikken. Gelukkig sprak de verloskundige mij toen aan: ‘Kom we laten ze even met z’n drietjes.’

Dit was wel heel bijzonder.

Maar hoe bijzonder ik het moment ook vond, zelf bevallen lijkt me vreselijk. Vroeger vroeg ik me altijd af waarom er niet meer vrouwen met een keizersnede bevielen. Leek me wel gemakkelijk. Je maakt een gaatje, haalt het kindje eruit en maakt het gaatje weer dicht. Geen gedoe met weeën, uren persen of uitscheuren. Maar ook daar ben ik toch wel van teruggekomen.

Ik schrok me een hoedje bij de eerste keizersnede die ik zag. De incisie was gemaakt en daarna ging de arts met haar vingers naar binnen om de opening groter te maken. Tot zover oké. Maar toen de opening groot genoeg was gingen zij én de gynaecoloog beiden met hun handen in het gat. Hun vingers omvatten de buikspieren. Daarna hingen ze letterlijk met hun gewicht aan de spieren. ‘Grss’, tussen de linker- en rechterrij buikspieren ontstond een gat. ‘Nog een beetje meer’, zei de gynaecoloog. En weer hingen ze aan de spieren. De aanstaande mama lag met haar hoofd achter een schermpje en kon nog niet meekijken. Papa keek soms wel stiekem om het hoekje. Weer dacht ik: doe het niet, kijk maar niet, ik weet niet of je dit wel wil zien. Maar het ging goed gelukkig. Het gat tussen de spieren was nu groot genoeg en de baarmoeder kon geopend worden. Daarna werd het kindje uit de baarmoeder gevist en werd het geboren. Wederom heel bijzonder. Papa keek liefdevol naar zijn baby. Mama kon helaas nog niet genieten. Ze werd misselijk van de ruggenprik en moest overgeven terwijl ze nog met haar rug op de operatietafel lag. Een ongemakkelijkere positie om over te geven is er volgens mij bijna niet. Snel hechtten we de wond, zodat ze in ieder geval op een normaal bed kon bijkomen.

Zeker was ook dit bijzonder en mooi. Maar nee, ook een keizersnede lijkt me bij nader inzien niet zo ideaal. Dus kinderen: heel leuk. Bevallen: helemaal niet. Ik moet dit mentaal eerst even verwerken, denk ik. Gelukkig was ik voorlopig toch nog niet van plan om kinderen te krijgen. Eerst maar eens arts worden.

Meer van Anouk
  • Anouk Maassen

    Anouk Maassen is 24 en bezig met haar laatste coschap.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.