Ballenalarm

Het is tegen achten als ik door de Albert Heijn loop, mijn telefoon trilt. ‘Yo Beer, even persoonlijk medisch vraagje, ik voel net aan m’n ballen en de een is een stuk groter dan de ander. Zit dat wel goed?’

Het is niet de eerste keer dat ik zo’n berichtje van een goede vriend krijg. Het was gelukkig in alle gevallen snel op te lossen. Maar niet iedereen komt weg met een bijbalontsteking. Die longfoto van een 29-jarige jongen, tijdens mijn coschap interne, vergeet ik nooit meer. Die akelige witte vlekjes…

Ieder jaar krijgen vierhonderd mannen de diagnose teelbalkanker, de meestvoorkomende mannelijke maligniteit tussen de 15 en 40 jaar. Jaarlijks sterven er 25 jonge, gezonde mannen in de bloei van hun leven. Zoals overal geldt: hoe sneller erbij, hoe meer er te winnen valt. En laten we dáár nou eens wat aan kunnen doen.

Stel je voor: het is maandag. De eerste van de maand. De kantoortuinkoffie pruttelt. De Zuidas-mannen likken de wonden van het weekend. Stipt twaalf uur begint het luchtalarm te loeien. De mannen staan op en knikken instemmend naar degenen die hun voorbeeld volgen. Het testosteron loeit mee. De vrouwen slaken een gespeelde zucht: ‘Nee, niet weer hè?’ ‘Jawel!’ roepen de accountants. ‘Het is weer tijd!’ Simultaan steken alle mannen de hand in de broek. Even voelen: symmetrie? Check. Nog steeds even zacht? Check. Geen gekke knobbels?! Check! Het ballenalarm is uitgevoerd. En de rust keert, nadat iedereen zijn handen heeft gewassen, weer geleidelijk terug.

Een momentje voor zowel jezelf, als voor iedereen tegelijk. Maandag 12 uur: alle ballen verzamelen.

Deze blog verscheen al in februari op Arts in Spe, maar het idee van Berend heeft nu ook landelijk de aandacht: