Arts in 2018

‘Morgen is mijn eindpresentatie. Daarna ben ik dokter’, appt een vriend. Langzaam dringt het tot me door: mijn eerste jaargenoot is arts. ‘Holy hell, dit is raar’, reageert een andere vriendin. ‘Ik ga naar de andere kant van de stad verhuizen’, zegt ze vlak daarna. ‘Waarom? Weet je hoever dat fietsen is?’, vraag ik. ‘Binnenkort kunnen we een auto kopen.’ O ja. Binnenkort horen we bij de gevestigde orde.

Een jaar geleden vroeg ik me af waar mijn vrienden en ik een jaar later zouden zijn. Waar zouden we gaan wonen en welk specialisme gaan we doen? Terwijl een deel van mijn vrienden nog aan het begin van hun coschappen staat, hebben anderen hun dienstpieper al aan hun ziekenhuisbroek geclipt. De eerste stappen in het burgerlijke bestaan worden gezet.

Ik bevind me nog in de schemerzone die semiarts heet. Ik kan met nostalgie terugkijken op de startende co’s, gehuld in blauwe blouse en puntschoenen. Opeens blijkt elke man in het bezit te zijn van puntschoenen en een lichtblauw overhemd. Aan het einde van de dag zie ik diezelfde co’s door de gangen strompelen, want lekker meeveren doet dit schoeisel niet.

Als je verder komt in je studie, kom je erachter dat je ook prima dokter kunt zijn op je Nikes. Je hoeft je niet meer te conformeren aan hoe een dokter eruit hoort te zien want jij bént al  bijna de dokter geworden.

Tegelijkertijd ben ik nog niet helemaal de dokter. ‘Ik zal zo eens zeggen wat mijn visie op de ziekte van deze patiënt is’, zegt een verpleegkundige. ‘Vertel’, zeg ik. ‘Niet nu’, zegt hij, en ik zie dat het is omdat de medisch specialist erbij zit. Als nog-niet-dokter, ben ik blijkbaar toch toegankelijker. Ik weet waar de geheime voorraad koekjes ligt, ook al moet de afdeling gezonder worden en is het vette eten op rantsoen. Van elke roddel ben ik op de hoogte. Behalve als ze over mij gaan, maar die zullen vast niet bestaan. Hoop ik.

Toch voelt het vreemd. De dokters van nu, dat zijn wij. Samen hadden we onze eerste snijzaal. Prikten voor de eerste keer bloed op elkaar. Hielden we voor het eerst een gesprek met een échte patiënt. Morgen wordt een van mijn vrienden arts. Over drie maanden studeer ik zelf af. Er zullen een hoop dingen veranderen. Mijn verroeste fiets zal gezelschap krijgen van een koekblikauto. Ome DUO wordt ingeruild voor Mijn Eerste Salaris. Schimmelige studentenkamers worden ingeruild voor iets minder schimmelige appartementen. Toch hoop ik dat ik ook een beetje bijna-dokter kan behouden. Dat mijn collega’s al hun visies nog steeds bij me neer durven te leggen, net als de verboden chocolate chip cookies.