Angst voor het onbekende

Aan het begin van deze crisis waren de eersten aan wie ik dacht mijn kwetsbare opa en oma. Ik heb ze gebeld en met klem verzocht om de deur niet meer uit te gaan. ‘Nee oma, zelfs niet naar de buurvrouw’. Ze hebben braaf geluisterd, met als resultaat dat ze er nu nog steeds kwiek en gezond bij lopen. Een beetje vereenzaamd, dat wel. ‘Ach kind’, verzuchtte mijn oma, ‘maak je nou eens zorgen om jezelf in plaats van om ons. Ik pieker er hele dagen over hoe dat nou toch moet in het ziekenhuis.’

Maar ik maakte me eigenlijk niet echt zorgen, tenminste niet over mijn eigen gezondheid. Er moest gewoon gewerkt worden. De koelkast moest gevuld. De rest zou wel loslopen. Sterker nog, ik keek er heel ‘nuchter’ tegen aan: een besmetting was toch eigenlijk niet te vermijden als je in de ‘frontlinie’ staat? Ik had me er een beetje bij neergelegd, denk ik.

Maar toen ik die ‘zekere’ besmetting zich ook echt voordeed en ik binnen een dag het gevoel had dat mijn kwetsbare opa en oma op dit moment een fitter lichaam hadden dan ik, sloeg de angst toe. Ik vervloekte – in mijn zelfmedelijden – de mensen die slechts milde griepverschijnselen hadden, terwijl ik diepe teugen zuurstof naar binnen probeerde te werken.

Om mij een beetje gerust te stellen gooide mijn vriend er vooral veel statistieken tegenaan. ‘Je bent jong, gezond’ en zo meer. Maar juist dat maakte mij nog angstiger: we mogen niet zomaar aannemen dat alles goed komt omdat we jong zijn – wij zijn ook sterfelijk!! Goed, na een paar nachten met ‘tropische’ lichaamstemperaturen leek het stukje bij beetje wel wat op te klaren en kreeg ik mijn nuchterheid ook weer terug.

Na een week ziek zijn besefte ik dat ik mijn opa en oma helemaal niet op de hoogte had gebracht. Ik durfde ze, denk ik, in het heetst van de strijd niet onder ogen te komen om te vertellen dat ook ik zorgen had. Nu kon ik ze in ieder geval beter nieuws brengen. Maar op hun vraag wat het met je lichaam doet, kan ik niet anders dan eerlijk zijn: het onverwachte. De mensen met slechts milde klachten – waaronder mijn vriend – vervloek ik inmiddels niet meer en het kan ook zeker een heel stuk erger dan wat ik heb doorgemaakt, maar juist daarom is het zo verraderlijk. Je kunt er nog zoveel statistieken tegenaan gooien: uiteindelijk is het nauwelijks te voorspellen hoe het bij jou zal verlopen, en dat is nou juist waar de angst vandaan komt.