Anders dan Amsterdam

Het is pas vroeg op de dag en de zon staat al hoog aan de hemel. Het is bloedheet hier in het oosten van Afrika. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en wrijf nog een keer met mijn handen in mijn ogen. Waar komen al deze mensen in hemelsnaam vandaan?

We stappen de bus uit en worden door een vijftal soldaten ontvangen die ons door een enorme mensenmassa leiden. Met een lang en warm applaus worden we verwelkomd door de menigte. We hebben nog niets gedaan, maar dit overweldigende onthaal maakt veel los. Kippenvel.

Half Oeganda heeft zich hier verzameld voor een zeskoppig Nederlands medisch team van vrijwilligers, dat voor de helft bestaat uit coassistenten. De mensen hier hebben hoge verwachtingen van ons. We lopen het militaire ziekenhuis binnen en verdelen ons over de kleine spreekkamers.

Voor we aftrappen neemt de specialist, onder wiens hoede ik sta, mij even apart. ‘Sulayman, het is hier anders dan je gewend bent in Amsterdam. Houd je hoofd koel als we zo starten en geef het aan als het je te veel wordt.’ Hij is duidelijk.

Mijn eerste patiënt is een meisje van 2 jaar oud, Nayara. Haar ouders zijn er niet bij. Die leven niet meer. Haar broer Joseph heeft haar meegenomen. Hij maakt zich zorgen om de vlekjes op het bovenlichaam van zijn kleine zusje. Ik bespreek het met de specialist, licht Joseph in over de onschuldige aard van het fenomeen en zie hoe hij een diepe zucht van verlichting slaakt. Voor ik hem een hand geef, kan ik het niet laten om het hem te vragen. ‘Joseph, how old are you?’ Joseph vertelt mij dat hij 7 is. Vol bewondering vertel ik hem dat hij een held is. Met een bescheiden lach neemt hij Nayara weer in zijn armen en loopt langzaam de spreekkamer uit.

De tijd vliegt voorbij en er komt geen eind aan de immense toestroom van patiënten. Het is inmiddels zes uur en het ziekenhuis wordt gesloten. De soldaten bieden ons de laatste patiënten aan en gebaren dat het tijd is om te stoppen.

Onderweg naar buiten stuiten we weer op het kolossale gedrang voor het hek van het ziekenhuis. De massa van mensen lijkt nauwelijks te zijn afgenomen. Ik herken een aantal gezichten van vanochtend. Een gemengd gevoel bekruipt me. Hoe groot is nou werkelijk het verschil dat we hier hebben gemaakt vandaag? Ik richt mijn blik naar de grond en werk me door de menigte heen naar de bus die op ons staat te wachten. Net als ik de bus in wil stappen word ik op mijn rug getikt. Ik draai me om.

‘Doctor, you are a hero too.’ Het is de kleine Joseph. Ik kijk hem aan en weet niet wat ik moet zeggen. Hij glimlacht. Heel mooi. Ik dank hem. We nemen afscheid en ik stap de bus in. Misschien wordt het me nu wel even te veel. Het is hier inderdaad anders dan ik gewend ben in Amsterdam.