Als het maar gezond is

Voor me in het wiegje ligt een kindje. Het is dood. Bijna voldragen, maar in de buik overleden, de oorzaak is nog onbekend. Ik moet ernaar kijken van mezelf, maar het is ontzettend tegenstrijdig. Moeilijk te beschrijven. De chubby baby ligt er wat gerimpeld bij, roerloos. Alhoewel ik de aanblik van overleden mensen inmiddels wel gewend ben, is een dode baby een onwerkelijk beeld. Nog minder goed te omschrijven is de schrik en het verdriet van de ouders. Het leven is zo oneerlijk.

‘Als het maar gezond is.’ Het is een mooie uitspraak die aangeeft dat geslacht, op wie de baby lijkt en dergelijke zaken eigenlijk niet zo belangrijk zijn. Maar, als een kind niet gezond is, houdt de wereld ook niet direct op toch? Er zijn zoveel gradaties in. Gaat een extra vinger, schisis of dat klompvoetje het hele leven van je kind verpesten? Want als je geen klompvoetje hebt, word je misschien wel gepest omdat je flaporen of een wipneus hebt. Of omdat je van lezen houdt. Of omdat je moeder gynaecoloog is. En dan nog de vraag of je, als je dan ziek of gepest wordt, dat allesbepalend voor je totale geluk laat worden. Moet het niet eigenlijk zijn: ‘Als het maar gelukkig is’?

Een paar verloskamers verderop breekt een echtpaar een niet-zo-prille zwangerschap af omdat de echo een zeer kleine, goed behandelbare afwijking bij de baby laat zien. Tegenwoordig lijkt de uitspraak ‘als het maar gezond is’ soms de vorm van een eis aan te nemen. Want alles is maakbaar toch? Het is goed dat er keuzevrijheid is in Nederland, zolang we maar niet vergeten dat zowel het zwanger worden, blijven, als baren van een levend kind niet vanzelfsprekend is. Dat kan het eerste echtpaar je als geen ander vertellen.