Alles OK

Met zwetende handen en bibberende knieën vroeg ik een week geleden met een zo stoer mogelijke stem ‘terloops’ (al twee weken gepland) aan de chirurg of ik mee zou kunnen kijken bij een van zijn operaties. ‘Natuurlijk, helemaal prima!’ antwoordde hij, waarna hij ook de verpleging en schoonmaaksters vroeg vooral een keer mee te komen kijken.

Na een gevoel van opwinding dat ik voor het eerst een operatie zal zien, slaat er lichte paniek toe. De momenten dat ik ’s morgens besluiteloos voor mijn kledingkast sta en niet weet wat ik aan moet, vallen in het niet bij de vraag hoe ik ooit gepast steriel het ok-complex opkom! ‘En wilde je de ok zien of een operatie’, grapt de chirurg terwijl hij voorbijloopt. So far voor mijn stoerheid.

‘Oeh spannend, heb je wel goed gegeten?’ wordt me voor de zoveelste keer vandaag gevraagd als ik vertel dat ik voor het eerst bij een operatie zal meekijken. Het resultaat is dat is al licht misselijk van de vele broodjes nog een banaan naar binnen sta te werken in de lift onderweg naar de operatiekamers. Het ok-complex blijkt de nachtmerrie voor elke stagiair. Ik loop in een lange witte gang met allemaal deuren, en voel me alsof ik in de achterwereld van de Matrix zit. Bij elke deur die ik opendoe ben ik bang dat ik per ongeluk een orthopedische operatie verpest waarbij de deur gesloten had moeten blijven, of oog in oog sta met een kleedkamer vol halfnaakte chirurgen.
Eenmaal veilig op de juiste ok aangekomen, blijken er stoelen te staan voor de stagiairs, wat een opluchting! Daarna blijkt de operatie laparoscopisch te gebeuren, en mijn patiënt wordt gereduceerd tot een opgeblazen gejodiumde buik, afgegrensd door blauwe ok-doeken. Naast stiekem opgelucht ben ik toch ook wel teleurgesteld.

Dan is de ok voorbij en blijkt het ver na vijven. Na mijn kleding weer te hebben omgewisseld loop ik weer via de ‘niet-steriele’ kant naar buiten. Althans, dat probeer ik! Ik heb geen pasje, er is niemand met wie ik kan mee glippen en de telefoon wordt niet opgenomen. Iedereen is aan het eten en ik sta hier in de sluis. Teleurstellend. Net voor ik met klopsignalen en A4’tjes met boodschappen op het raam iemand probeer te bereiken, komt er een verpleger met bed aan die naar buiten gaat. Pff, ik heb mijn eerste ok... euh… operatie overleefd, en ook niet geheel onbelangrijk: de patiënt ook!