Adem in, adem uit

Af en toe moet ik mezelf weer even voorhouden wie we nou eigenlijk behandelen. De arts, zodat deze een voldaan gevoel krijgt? Of de patiënt, zodat deze zich hopelijk beter zal gaan voelen? Ik kan geregeld innig tevreden of juist enorm ontevreden zijn over de behandeling van bepaalde patiënten, terwijl ik, als je er niet eens heel lang over nadenkt, nou niet de belangrijkste persoon ben om daar een mening over te hebben. Dat is toch echt de patiënt zelf. Niet mijn lichaam, toch? Loslaten is echter niet iets wat ik op het moment al tot in de puntjes beheers.

Tijdens het lesgeven aan de eerstejaars, radiologie, vertelde ik ter illustratie van de praktijk de volgende casus en ik werd er met terugwerkende kracht weer ietwat kribbig van. Er was namelijk een vrouw op de spoed met een pneumothorax (klaplong) en een aan haar hand vergroeid pakje sigaretten. Mevrouw was de trotse eigenaresse van zo’n vijftig tot zestig packyears. Gisteren was ze al wat benauwd en aan het hoesten geweest, dus de huisarts had een X-thorax voor haar aangevraagd en door de fotograaf was ze vandaag direct doorgestuurd na het zien van een fikse pneumothorax.

Na de hele gang bij elkaar geschreeuwd te hebben dat er geen naald in haar buurt mocht komen, werd ervoor gekozen om het plaatsen van de drain over te laten aan de longartsen en hun echoapparaat. Ook in dit gedeelte van het ziekenhuis heeft menigeen wat gehoorschade opgelopen, maar al vlot zat de drain erin en knapte mevrouw zienderogen op. Toen ze wat bedaard was, wenkte ze me dichterbij. ‘Zeg zuster, kan ik zo even buiten een rondje lopen, denk je?’ Adem in, adem uit. Die drain was niet bedoeld om mij me beter te laten voelen. Ik herhaal: de drain was niet voor mij.