Van emotiekapje naar mengselnormaal

Eindelijk! Sinds enkele dagen is het emotiekapje niet meer continu verplicht en kunnen we weer genieten van elkaars glimlach. Hoewel deze coronatemmers een belangrijk doel dienden, hadden ze ook de bijwerking dat ze onze gezichtsuitdrukking maskeerden. Gelukkig was hiervoor een oplossing te vinden, net zoals we voor veel dingen ween oplossing verzonnen. Denk bijvoorbeeld aan het knullige elleboogstoten in plaats van de handshake, of aan hoe we ineens elkaars voorheen vaak afwezige personal space respecteren. En mijn oplossing voor het emotiekapje? Tijdens ons ‘nieuwe normaal’ ontwikkelde ik de vaardigheid van overenthousiaste oogmimiek.

Medisch beschreven komt dit erop neer dat de bovenste takken van mijn nervus facialis het bedekte gezichtsoppervlak gepassioneerd compenseren. Wanneer ik lach, knijpen mijn ogen zich fanatiek tot spleetjes. Wanneer iets me verbaast, vliegen mijn wenkies richting mijn haarlijn. En wanneer ik een tegenligger wil begroeten met een glimlach, knipper ik overduidelijk om te laten zien dat ik hem/haar niet negeer. Dit laatste is iets wat ik met veel enthousiasme deed, totdat ik hier enkele weken terug met een medeco over sprak. Ik had namelijk het gevoel dat tegenliggers me soms geschrokken aankeken na een dergelijke begroeting. ‘Zou ik het te spastisch doen?’, vroeg ik haar. Na een korte demonstratie barstte ze in lachen uit. Toen ik mijn knippergroet even later voor de spiegel deed, snapte ik waarom: het zag er meer uit als een zenuwtikje.

Oké, iets minder fanatiek knipperen dus, nam ik mezelf voor. Zéker nu de mondkapjes weer af mogen. Helaas is dit makkelijker gezegd dan gedaan – het afleren van nieuwe gewoontes kan pittig zijn. Grote kans dus ook dat we niet voor de volle honderd procent teruggaan naar het oude normaal. Dat we enerzijds onze verbindende handshake en volle overdrachtsruimtes weer zullen hervatten, maar we anderzijds verder leven met een goede meter personal space en een heerlijk ongeremde mimiek. Klinkt best goed, als je het mij vraagt. Ik zeg: op naar het mengselnormaal!