Mevrouw de dokter
‘Anios zijn zal niet zo anders zijn dan semiarts zijn’, zeg ik in mijn laatste week semiartsstage. De arts-assistent zegt: ‘Wacht maar af. Mensen verwachten opeens van alles van je. Je moet wennen aan dokter zijn.’
Twee maanden later ben ik anios. Ik word aangesproken met ‘dokter Mette’, ‘u’ en ‘mevrouw’. Ik ben 24 en zie er ook niet ouder uit dan dat, dus moet wat wennen aan die aanspreekvormen. Met mijn zeer bescheiden wetenschappelijke ambities zal promoveren er voorlopig niet inzitten, maar ik voel me gevleid.
Als beginnend arts is er de ene na de andere mijlpaal. Mijn eerste stappen in de artsenwereld. Het eerste recept met mijn naam erboven, mijn eerste inbewaringstelling, maar ook mijn eerste beoordeling voor de coassistent.
Ik stuur de coassistent naar huis omdat we echt niets meer gaan doen en hij te goed op de hoogte is van de coassistentgedragscode om zelf op te stappen. De co zegt dat hij dan thuis verder kan werken. Dan realiseer ik het me weer. Ik ben geen co meer. Ik ben voortaan een arts-assistent bij wie je proactief over wil komen en niet zegt dat je gewoon met je vrienden de stad in gaat. Ik ben niet meer een van hen. Ik ben mevrouw de dokter. ‘Kan ik met u meelopen? vraagt een andere co.
Hoewel ik voor de wet al jaren volwassen ben, voelt dit echt als de start van mijn volwassen leven, ook buiten het werk. Na uitvoerig onderzoek heb ik een ruime mate aan kennis over autoverzekeringen, collectieve zorgverzekeringen, arbeidsongeschiktheidsverzekeringen, bruto- en nettosalaris, profieldiepte winterbanden, pechhulp onderweg en meer zaken waar ik een jaar geleden nog nooit over nagedacht had.
Er gaat nog iets anders vaak door mijn hoofd: burgerlijk! Waar is de spontaniteit van mijn studentenleven? Bij het artsendiploma komt ook een stapel verantwoordelijkheden en een bestaan waar ik minder op voorbereid was. Ik wil nog helemaal geen huisje-boompje-beestje. Dieren moet je uitlaten, een huis is te duur in de stad en een boom past al helemaal niet op mijn bescheiden woonoppervlak.
‘Hoelang blijf je nog in dat studentenhuis wonen?’ vragen mijn vrienden. Het past niet bij het beeld van mevrouw de dokter. We zijn het enige studentenhuis in de straat met twee auto’s voor de deur, in de goedkoopste wijk van de stad. ‘We steken je banden lek’, reageren de buren op deze ontwikkeling. Toch woon ik voorlopig nog in mijn studentenhuis. Ik ben blij om mijn huisgenoten weer te zien en niet een partner voor wie het eten klaar moet staan. Mijn studiegenoten worden zwanger en gaan trouwen. De arts-assistent had gelijk. Ik moet nog wennen aan dokter zijn en aan wat daarbij komt kijken.
