Haar naam is Bellefleur

De kamer was prettig licht en onder het spierwitte laken lag een mooie, beetje getinte jongedame op haar zij. Ik zag de angst toen we elkaar recht in de ogen keken en onze handen voor het eerst elkaar aanraakten. Haar vriendelijke partner zat halverwege het bed op een kruk. Hij gaf haar letterlijk een steuntje in de rug. We maakten kennis. Ik vroeg wat ik voor haar kon betekenen. Ze zei dat ze bang was. Dat ze zo in paniek raakte. Dat ze het liefst wilde schreeuwen, wilde gillen. Dat ze het niet kon… Ik pakte een kruk en ging naast haar mooie dikke buik zitten, die het witte laken bolde. Ik observeerde de knappe dame, het ctg op de monitor. De paniekerige blik in haar groene grote ogen schreeuwden om hulp.

Ik ging rustig op het krukje zitten en observeerde. Wat moet ik in godsnaam doen, dacht ik bij mezelf, hoe pak je dit aan? ‘Vastigheid’, schoot mij te binnen. ‘Vastigheid’ voor haar zijn, dat is wat ze nodig heeft. Ik glimlachte naar haar partner, hij gaf antwoord op mijn vragende blik. ‘Misschien kun je met haar mee puffen, ze denkt dat ze het niet kan’, zei hij. Ik zette mij schrap, ging kaarsrecht op de kruk zitten en in de eerste volgende weeënpauze maakte ik opnieuw contact met haar. ‘We gaan dit samen doen’, zei ik, ‘doe mij maar na.’ Ik wachtte tot het moment daar was: ‘Adem diep in door je neus en pfff pfff pfff pfff pfffff, in vijf keer uit.’

Het was aftasten, samen zochten we het juiste ritme, het ritme waarop zij haar barende lichaam onder controle poogde te krijgen. Het ritmische samenspel ging steeds soepeler, we raakten op elkaar ingespeeld en voelden elkaar steeds beter aan. De angstige blik in de ogen vertelde wanneer ik de leiding moest nemen. Mijn vrienden zouden me moeten zien zitten, dacht ik, geen idee waar ik eigenlijk mee bezig was, ik onderdrukte een lachbui. Focus.

Naarmate de tijd vorderde, werden de contracties krachtiger en werd onze band intiemer. Zij had mijn pols en ik de hare. Nu waren wij ook lichamelijk verbonden. Tijdens mijn studie heb ik altijd geleerd een professionele afstand te houden. Het schoot door mijn hoofd en ik kneep extra bemoedigend in haar arm. Afstand gold niet in deze situatie, alleen professionele intimiteit telde. Twee uur later legde ik eigenhandig hun prachtige kindje op haar buik. Beiden hadden tranen van geluk. Wat was ik trots op haar. Wat was ze dapper. Wat een eer, wat een vertrouwen van deze jonge ouders in mij. Hun dankbaarheid ontroerde mij. Wat bijzonder dat ik deelgenoot mocht zijn van de geboorte van hun dochtertje. Haar naam is Bellefleur.